Κυριακή, Ιανουαρίου 25, 2009

Γιάννης Ρίτσος, «Μόνος, με τη δουλειά του»

Είχες πολλά να εκτιμήσεις στον Γιάννη Ρίτσο. Ανάμεσά τους και την εργατικότητά του. Το «επιούσιον ποίημα» ήταν για εκείνον μια ανάγκη όπως δείχνουν οι ημερομηνίες κάτω από κάθε χάραγμά του στο σώμα της ποίησης. Δεν έκρυψε ποτέ πως ήταν πολυγράφος. Αντίθετα, σεμνυνόταν για την παραγωγή του. Στο «Οχι μονάχα για σένα» από το «Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων», γράφει:

«Κάθουμαι, λοιπόν, εδώ, άντικρυ στην μπαλκονόπορτα, ανοιχτή προς την Πάρνηθα, μ’ ένα σανίδι στα γόνατά μου, και πάνω στο σανίδι τ’ άσπρα χαρτιά, ένας γέροντας με τους χαρταϊτούς, και θυμάμαι, ονειρεύουμαι, στοχάζομαι, φαντάζομαι, μαντεύω, προφητεύω (ναι, προφητεύω, κι ας είναι φουσκωμένη απ’ την κακοπάθια τούτη η λέξη), σωπαίνω και γράφω, γράφω, όχι μονάχα για σένα και για μένα, κι ούτε ξέρω για ποιους και πόσους ανθρώπους, για ποιους και πόσους αιώνες, γράφω, καλλιγραφώ με προσοχή και κατάνυξη παλιού ερημίτη, γράφω ο «πολυγράφος», ο ακόρεστος που μόλις τώρα προφέρει τις πρώτες του λέξεις και τις ακούει και θαυμάζει τι κόσμοι κρύβονται πίσω τους, τι θησαυρούς τού ανοίγουν,- κι αχ, με πονάει η γλώσσα μου απ’ την ευτυχία της γ λ ώ σ σ α ς, μελώνει το πικρό μου σάλιο, το καταπίνω, τρέφομαι, μια ποτέ ποτέ δε χορταίνω. Ε υ χ α ρ ι σ τ ώ, είπα.»

Με προσοχή και κατάνυξη παλιού ερημίτη. Με αφοσίωση νεαρού, βαθύτατα ερωτευμένου με το αντικείμενο του πόθου του. Με τη μαστοριά έμπειρου τεχνίτη. Με την αμφιβολία και τη σιγουριά να παλεύουν μέσα του. Αλλοτε με «πρέπει» κι άλλοτε χωρίς.
Πότε με τη βεβαιότητα πως μιλά ή θέλει να μιλήσει σε ολόκληρο τον κόσμο (απόρροια και της δημοκρατικής του ιδεολογίας και της ιδιοσυγκρασίας του) πότε με την επίγνωση πως όλα αυτά γίνονται λόγω της εσωτερικής του ανάγκης και μόνο, η οποία είναι, μονίμως, παντοδύναμη. Στο ποίημα «Μόνος, με τη δουλειά του», από την πρώτη σειρά των «Μαρτυριών», γράφει:


Αυτή τη βροχερή μέρα του χειμώνα, που δεν ήθελα να δουλέψω, θυμήθηκα τον ποιητή. Και ανακάλεσα, ζητώντας νοερά άπειρες συγγνώμες.

4 σχόλια:

Justine's Blog είπε...

Καλά τί υπέροχο χειρόγραφο έχει ο ποιητής σου. Και πόσο πλημμυρισμένος απο ιδέες και λέξεις, που αποτυπώνονται σε υπέροχα σημειώματα,αυστηρώς προσωπικά ή και για μας τους άλλους!
Φέρνε μας κάθε τόσο τα δικά του απόκρυφα για να ανοίγουν οι μέρες του χειμώνα και της ξενητειάς μας.
Φιλιά κι αγκαλιές απο το Μόντρεαλ των πάγων

Ανώνυμος είπε...

ελεύθερο κυκλάμινο
Καλά έκανες εαρινάκι μου και τον θυμήθηκες!
Μ' αρέσει ο Ρίτσος, γιατί ήταν απλός, έγραφε η ψυχή του και ακόμα και η καθημερινότητά του έχει μεγάλο ενδιαφέρον και λογοτεχνική αξία.
Γι' αυτό και έμειναν και θα μείνουν για πάντα τα γραπτά του, στους αιώνες τους άπαντας!
Φιλάκια!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Με προσοχή και με κατάνυξη ερημίτη, αλλά
ερημίτη του κόσμου, όσο ο κόκκος της άμμου της ερήμου, τόσο καθόλου ερημίτης.
Με αποτέλεσμα, κάθε μέρα να σκουντάμε πάνω στους στίχους του, καθώς μας τυφλώνει τα μάτια το φως τους.
Φιλιά.

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Υπέροχο, Ιουστίνη μου, τω όντι. Ελα να σου ζεστάνουμε την καρδιά εδώ, με πολλά ελεύθερα κυκλάμινα (γεια σου κατερίνα)
Διονύση μας, πολύ χαίρομαι που υπάρχουν εκπαιδευτικοί σαν κι εσάς. Πάρα πολύ.