Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

«Αρης Αλεξάνδρου, ο παππούς μου» της Κατερίνας Καμπάνη


Είχα στο μυαλό μου τον ποιητή Αρη Αλεξάνδρου με τα υπέροχα ποιήματα και τις θεϊκές μεταφράσεις. Τον συγγραφέα Αρη Αλεξάνδρου, που το μυθιστόρημά του «Κιβώτιο» είναι από τα σημαντικότερα του 20ού αιώνα. Τον διανοητή Αρη Αλεξάνδρου. Βρήκα, όμως, ακόμα έναν Αρη Αλεξάνδρου που ήταν το ίδιο γοητευτικός: τον παππού της Κατερίνας.
Η Κατερίνα Καμπάνη επιγράφει το βιβλίο της «Αρης Αλεξάνδρου ο παππούς μου» και παραδίδει στον αναγνώστη μερικές αθέατες πτυχές ενός σπουδαίου, τρυφερού, όσο και μοναχικού ανθρώπου. Στο μικρό της «λεύκωμα» (κείμενο και κάποιες φωτογραφίες) μαθαίνουμε όσα από αξιοπρέπεια δεν είχε φανερώσει, χωρίς όμως και να τα αποκρύπτει, καθώς αυτή ήταν η ζωή του: τα αμέτρητα χειρωνακτικά κυρίως επαγγέλματα που άλλαξαν εκείνος και η σύντροφός του Καίτη Δρόσου (φωτό) όταν ήταν αυτοεξόριστοι στο Παρίσι κατά τη διάρκεις της δικτατορίας. Τις μέρες και τους μήνες των στερήσεων. Τις προσπάθειές του να γράψει. Την αγάπη του για τη ζωή και τις μικρές στιγμές, που τις ζούσε σαν να ήταν μεγάλες.
Ο Αρης Αλεξάνδρου με τα παιδικά μάτια της Κατερίνας, ήταν άνθρωπος γενναιόδωρος προς τη ζωή και προς τους άλλους, άνθρωπος προσποιήσεις και φιοριτούρες, ευγενής, ζεστός, υπέροχος. Αν, ωστόσο, θέλετε να μάθετε κάτι περισσότερο από προσωπικές αφηγήσεις, μπορείτε να ανατρέξετε στη βραβευμένη με κρατικό βραβείο βιογραφία του Δημήτρη Ραυτόπουλου, με τίτλο «Αρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος» (εκδόσεις Σοκόλη) ένα βιβλίο 414 σελίδων περιεκτικό και βαθύ. Βεβαίως, μη παραλείψετε να διαβάσετε και τα ποιήματά του και το αποκαλυπτικό «Κιβώτιο».
Κατερίνας Καμπάνη, «Αρης Αλεξάνδρου, ο παππούς μου», Εκδόσεις «Υψιλον/βιβλία»

Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2006

Ο Βασικός Μέτοχος του Πέτρου Μάρκαρη




Χρόνια είχα να διαβάσω αστυνομικό μυθιστόρημα. Από τότε που είχα ανακαλύψει τον Ντάσιελ Χάμετ. Αν και ο Βασικός Μέτοχος του Πέτρου Μάρκαρη ανήκει στην κατηγορία του Χάμετ, δηλαδή στο κοινωνικό αστυνομικό μυθιστόρημα, δεν παρακινήθηκα από αυτό. Παρακινήθηκα από το ότι ο Πέτρος Μάρκαρης είναι ένας σπουδαίος στυλίστας του λόγου. Και δεν απογητεύθηκα.
Δεν έχει νόημα να σας πω ποιος είναι ο ύποπτος και ποιος είναι ο ένοχος, σαν την ζηλόφθονη ταξιθέτρια που πηγαίνοντάς σε προς τη θέση σου δεν παραλείπει να σε ενημερώσει ποιος είναι ο δολοφόνος. Θα σας πω μονάχα πως και να τον ξέραμε τον (απίθανο, όπως είναι η συνθήκη για τα αστυνομικά μυθιστορήματα) βασικό ένοχο θα απολαμβάναμε το ίδιο το βιβλίο μέχρι το τέλος.
Αυτό σημαίνει πως εκτός από το σασπένς (την ένταση, για να πω και την ελληνική λέξη, αν και δεν αποδίδει ακριβώς την αγγλική) υπάρχει και εξαιρετικό λογοτεχνικό υλικό: χαρακτήρες στέρεοι, περιγραφές ζουμερές, γραφή δυνατή. Ο Κώστας Χαρίτος, ο αγαπημένος αστυνόμος του- αριστερού- Μάρκαρη (η εκδίκηση της λογοτεχνίας) είναι εξαιρετικά πλασμένος σε αυτό, το τρίτο βιβλίο της σειράς. Η πλοκή χτίζεται ψηφίδα- ψηφίδα και η μία πράξη δικαιολογείται απολύτως από την προηγούμενή της.
Απολαυστικό βιβλίο. Το ανοίγεις λίγο μια νύχτα και λες, «ας δω γιατί είναι στα ευπώλητα» και σε βρίσκει, ως να το τελειώσεις, το πρωί.
Εκδόσεις «Γαβριηλίδης»