Είχα στο μυαλό μου τον ποιητή Αρη Αλεξάνδρου με τα υπέροχα ποιήματα και τις θεϊκές μεταφράσεις. Τον συγγραφέα Αρη Αλεξάνδρου, που το μυθιστόρημά του «Κιβώτιο» είναι από τα σημαντικότερα του 20ού αιώνα. Τον διανοητή Αρη Αλεξάνδρου. Βρήκα, όμως, ακόμα έναν Αρη Αλεξάνδρου που ήταν το ίδιο γοητευτικός: τον παππού της Κατερίνας.
Η Κατερίνα Καμπάνη επιγράφει το βιβλίο της «Αρης Αλεξάνδρου ο παππούς μου» και παραδίδει στον αναγνώστη μερικές αθέατες πτυχές ενός σπουδαίου, τρυφερού, όσο και μοναχικού ανθρώπου. Στο μικρό της «λεύκωμα» (κείμενο και κάποιες φωτογραφίες) μαθαίνουμε όσα από αξιοπρέπεια δεν είχε φανερώσει, χωρίς όμως και να τα αποκρύπτει, καθώς αυτή ήταν η ζωή του: τα αμέτρητα χειρωνακτικά κυρίως επαγγέλματα που άλλαξαν εκείνος και η σύντροφός του Καίτη Δρόσου (φωτό) όταν ήταν αυτοεξόριστοι στο Παρίσι κατά τη διάρκεις της δικτατορίας. Τις μέρες και τους μήνες των στερήσεων. Τις προσπάθειές του να γράψει. Την αγάπη του για τη ζωή και τις μικρές στιγμές, που τις ζούσε σαν να ήταν μεγάλες.
Ο Αρης Αλεξάνδρου με τα παιδικά μάτια της Κατερίνας, ήταν άνθρωπος γενναιόδωρος προς τη ζωή και προς τους άλλους, άνθρωπος προσποιήσεις και φιοριτούρες, ευγενής, ζεστός, υπέροχος. Αν, ωστόσο, θέλετε να μάθετε κάτι περισσότερο από προσωπικές αφηγήσεις, μπορείτε να ανατρέξετε στη βραβευμένη με κρατικό βραβείο βιογραφία του Δημήτρη Ραυτόπουλου, με τίτλο «Αρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος» (εκδόσεις Σοκόλη) ένα βιβλίο 414 σελίδων περιεκτικό και βαθύ. Βεβαίως, μη παραλείψετε να διαβάσετε και τα ποιήματά του και το αποκαλυπτικό «Κιβώτιο».
Κατερίνας Καμπάνη, «Αρης Αλεξάνδρου, ο παππούς μου», Εκδόσεις «Υψιλον/βιβλία»
