Τετάρτη, Νοεμβρίου 17, 2010

Σαν ψάρι το 'χουν πιάσει μες στα δίχτυα...


"Ποιος τη ζωή μου ποιος την κυνηγά
Να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα…"

Τα μεγάφωνα τραγουδάνε. Κάποτε τραγουδούσαμε εμείς, με φωνές άγουρες, πεισμωμένες. Τα ίδια λέγαμε, τα ίδια ακούγαμε κρυφά στις σχολικές εκδρομές. Πώς πέρασαν, αλήθεια, 37 χρόνια; Πώς έγιναν όλα αυτά ανάμεσα; Πότε σκοτώσαμε το Πολυτεχνείο; Πότε του δώσαμε τη χαριστική βολή; Ποιοι;

«Ω ανήμπορο ποίημα,
ανήμπορο, ανήμπορο, ατελέσφορο.»

Ακούω μέσα μου τη φωνή του ποιητή. Ακούω τις φωνές της λαοθάλασσας του 1973 που ζητά Ελευθερία. Πέρασα πρώτη χρονιά από την Πατησίων μετά από δεκαετίες και εξοργίστηκα. Δεν τολμούσα, μη σκεπαστούν αυτές οι ουράνιες φωνές με κραυγές, και οι μαγικές εικόνες της νιότης μου με εικόνες στα όρια του εθνικοπατριωτικού κιτς.
Για μένα, άλλωστε, το Πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή. Εχω χρόνια να πάω στη διαδήλωση, λίγο μετά από την επέτειο που δολοφονήθηκαν ο Ιάκωβος Κουμής και η Σταματία Κανελοπούλου σταμάτησα να συμμετέχω σε αυτό το προκατασκευασμένο παιχνίδι «αναρχικών» ή δεν ξέρω τι άλλο και αστυνόμων, όπου πάντα κάποιος φασιστικής νοοτροπίας δημοσιογράφος κραυγάζει επειδή καίνε τις σημαίες και κανείς δεν κοιτάζει πως καίγεται, σιγά- σιγά και σταθερά, η Εθνική μας Μνήμη- και γι’ αυτό άλλωστε γίνονται τα επεισόδια. Για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από φλέγοντα θέματα και για να μάθουν αυτοί που δεν έζησαν την εξέγερση ότι Πολυτεχνείο ίσον καταστροφές.
Το Πολυτεχνείο, όμως, αυτό το ένδοξο αλωνάκι (κατά τον χαρακτηρισμό του άλλου ποιητή για το Μεσολόγγι) ήταν ειρήνη. Ηταν ψωμί, παιδεία ελευθερία. Ηταν αεράκι ελευθερίας μέσα σε μια πολύχρονη, τρομακτική καταπίεση εξαιτίας της οποίας, τελικά, και δοθείσης της οσφυοκαμψίας μας, καταστράφηκαν οι δομές της ελληνικής κοινωνίας και φτάσαμε σήμερα να μην αντιδρούμε για τίποτα. Οι πρωταγωνιστές του έσπευσαν, φυσικά, να εξαγοράσουν τη συμμετοχή τους, να πάρουν θώκους στον πολιτικό μας βίο. Δεν θα ασχοληθώ με αυτούς.
Θα ασχοληθώ με το ξανθωπό κορίτσι που βαδίζει στην Πατησίων με τις φίλες του από ένα νυχτερινό σχολείο. Εκείνες έμαθαν πως κάτι γίνεται στο Πολυτεχνείο και την ξεσήκωσαν. Ο Νοέμβρης είναι ζεστός, σαν άνοιξη. Φορά γαλάζια μαθητική ποδιά και μια κόκκινη λεπτή ζακετούλα. Ξαφνικά βρίσκεται σε μια μεγάλη συγκέντρωση στην οποία ακούγονται συνθήματα: έξυπνα, εύστοχα, τα καταλαβαίνει απολύτως, την εκφράζουν: Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία (το μεγάλο αίτημα). Και Εξι χρόνια είν’ αρκετά- δεν θα γίνουνε επτά (για τη χούντα). Και Δεν σε θέλει ο λαός παρ’ τη Δέσποινα κι εμπρός (για τον αρχιδικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο). Και Κάτω η χούντα. Και Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι (αυτό δεν το καταλάβαινε τότε. Το κατάλαβε αμέσως μετά και το αγάπησε πολύ). Στο περίπτερο γωνία Πατησίων και Στουρνάρη ήταν γραμμένο το σύνθημα: Μάης 68 (κι αυτό αργότερα το κατάλαβε. Τότε ήταν μόλις 16 ετών). Δεν είχε απαγορευμένα συνθήματα. Κάποια άλλαζαν, όταν «δοκιμάζονταν» και βρίσκονταν «κουτσά» στον ρυθμό. Κάποια εξελίσσονταν. Κανένα, όμως, δεν χανόταν. Κανένα δεν μας το επέβαλαν, ή δεν το επιβάλαμε.
Φωνάζουμε όλοι μαζί. Χορεύουμε όλοι μαζί. Η κόκκινη ζακέτα γίνεται σημάδι- σημαία. Την κουνάω στον αέρα. Είναι η πρώτη μου διαδήλωση και τα πάντα γύρω αποπνέουν ελευθερία, γλύκα, λάμψη. Είμαι χαρούμενη. Είμαι ευτυχισμένη. Είμαι επαναστατημένη. Αυτή είναι η Στιγμή μου, η κορυφαία στιγμή μου στα πεδία της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Δεν το ξέρω ακόμη πως αυτή θα είναι και η Στιγμή μου μέσα στην Ιστορία. Επαιξε πάντως τον δικό της ρόλο, κατόπιν, στο να γίνω ενεργή πολίτης. Είμαι σίγουρη ότι θα νικήσουμε. Αγνοώ πως θα τελειώσει πικρά αυτό που τόσο γλυκά ξεκίνησε, όμως θα έχει τη δική του σημαντική συνεισφορά στην πτώση της χούντας, όπως το οσφριζόμασταν εκείνη τη στιγμή.
Από τότε, επί 37 χρόνια προσπαθούν να ξεριζώσουν το Πολυτεχνείο της εξέγερσης απ’ τη συλλογική μνήμη. Το έκαναν εθνική επέτειο, το μετέτρεψαν σε πανηγυράκι, το καπηλεύθηκαν, το τσάκισαν. Τα κομματικά μπλοκ ανταγωνίζονται ποιο θα έχει τον περισσότερο κόσμο, ποιο θα καπελώσει τους άλλους με τα πανώ, τις σημαίες, τα συνθήματα. Λόγος προπαγανδιστικός. Ξύλινος. Πεθαμένος. Ακριβώς ό,τι δεν ήταν το αυθεντικό Πολυτεχνείο.

Ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
Σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο είναι αργά…

Πολύ φοβάμαι πως και για το Πολυτεχνείο αργά είναι. Μπροστά από την πόρτα, σφραγισμένη πλέον εσαεί, και χθες τα τραπεζάκια με τα γαρύφαλλα. Ούτε οι πλαστικοί κουβάδες δεν άλλαξαν τόσα χρόνια. Δεν συζητώ για τη γωνιακή- ακριβώς- Τοσίτσα όπου την ώρα της «γιορτής» κάποιοι έκαναν χρήση πρέζας και κάποιοι χρησιμοποιούσαν τους θάμνους για ανακούφιση- μέρα μεσημέρι! Δεν συζητώ για τα κρεμασμένα πανώ στα κάγκελα, που καλύπτουν το ένα το άλλο και έτσι το μήνυμα δεν υπάρχει πουθενά, μουτζουρώνεται, κραυγάζει, γίνεται προκατασκευασμένο, άρα νεκρό.
Μονάχα τα συνθήματα αλλάζουν, ανάλογα με τα αιτήματα των κομμάτων- και δη της Αριστεράς. Να τα μνημόνια, να οι πλουτοκρατίες, που δεν ήξερε και να το πει ο εκφωνητής (μην τον μαλώσετε, σύντροφοι, δικό σας είναι το πρόβλημα), να τα βαλσαμωμένα κομματάκια από τη σάρκα της 17 Νοέμβρη (την ημερομηνία εννοώ). Οργίζομαι. Μέμφομαι τον εαυτό μου, που σας άφησα κι εγώ να σκοτώσετε το Πολυτεχνείο μου, που σας αφήνω να το περιφέρετε σαν Επιτάφιο κάθε χρονιά, που μας άφησα να ξεχάσουμε τι στ’ αλήθεια ήταν. Ένα όνειρο, τόσο μα τόσο μακρινό και άπιαστο, που μας ξέφυγε ήδη από την αρχή.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 07, 2010

And the Nobel goes to...



Επιτέλους, το πήρε. Μετά από πολλά χρόνια που άκουγε το όνομά του να συγκαταλέγεται, απλώς, στους υποψήφιους, ο Μάριο Βάργκας Λιόσα (ή Γιόσα, ανάλογα με το πώς το προφέρει ο καθένας) επελέγη για το φετινό Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Γιατί όχι; Είναι Λατινοαμερικάνος, από μια μεγάλη σχολή μυθιστορήματος δηλαδή, είναι καλός συγγραφέας (αν και όχι του ύψους ενός Μάρκες ή, στο αντίστοιχο της ποίησης, ενός Οκτάβιο Πας) είναι και πρώην αριστερός, νυν (πολύ) δεξιός. Ανακατεύθηκε μάλιστα με την πολιτική, από αυτή, τη δεξιά θέση, θέτοντας υποψηφιότητα για πρόεδρος της χώρας του. Μέσα στα συνήθη κριτήρια της Σουηδικής Ακαδημίας, δηλαδή.

O Μάριο Βάργκας Λιόσα γεννήθηκε το 1936 στην Αρεκίπα του Περού. Ήδη με το πρώτο του μυθιστόρημα Η πόλη και τα σκυλιά (μτφρ. Aγγελική Aλεξοπούλου, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1999) έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο. Aπό τις Eκδόσεις Kαστανιώτη κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματα Μια ιστορία για τον Μάυτα (μτφρ. Aγγελική Aλεξοπούλου, 1997), Τα τετράδια του δον Ριγοβέρτο (μτφρ. Bιβή Φωτοπούλου, 2001), Η γιορτή του τράγου (μτφρ. Aγγελική Aλεξοπούλου, 2002), Το πράσινο σπίτι (μτφρ. Kατερίνα Tζωρίδου, 2005). Επίσης κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Το ψάρι στο νερό (μτφρ. Λήδα Παλλαντίου, 1999) και το δοκίμιό του Επιστολές σ' ένα νέο συγγραφέα (μτφρ. Mαργαρίτα Mπονάτσου, 2001).
Το πρώτο του μυθιστόρημα θεωρείται και το καλύτερό του. Με πρόσχημα τις βαρβαρότητες σε μια στρατιωτική σχολή περιγράφει τη διαδικασία που μεταμορφώνει την πλειονότητα σε πιόνια και φερέφωνα μιας βάναυσης, αυταρχικής και ιεραρχημένης κοινωνίας. Με αυτό τον τρόπο, οι έφηβοι ήρωες- τα σκυλιά- καταπιέζονται και αλλάζουν για ναενσωματωθούν στην πόλη- κοινωνία
Κατά την Αγγελική Αλεξοπούλου, «για τον Μάριο Βάργκας Λιόσα, η λογοτεχνία υπάρχει για να επιτελεί κοινωνικό έργο: πρέπει, με άλλα λόγια, να αφυπνίζει, να ξεσηκώνει, να θορυβεί τον αναγνώστη της, να του ξυπνάει την επιθυμία να αλλάξει τον κόσμο που ζει - έναν κόσμο που δηλωμένα δεν αρέσει στον ίδιο - να ανατρέπει τις παλιές παραδεδεγμένες αξίες του.
Ο συγγραφέας οφείλει να είναι ένας ασυμβίβαστος επαναστάτης, να αποκαλύπτει τους μηχανισμούς της κοινωνίας που διαφθείρουν το άτομο, γι αυτό και τα έργα του είναι κατά βάση ανθρωποκεντρικά και οι ήρωές του είναι αθώα, μα και προδομένα πλάσματα.»

«Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή μου, μού συνέβησαν διαβάζοντας», έχει πει ο ίδιος στην εφημερίδα «Ελ Παΐς» «Η ενασχόλησή μου με το γράψιμο δεν θα είχε αναδειχθεί εάν δεν είχα γοητευτεί τόσο πολύ από τον κόσμο της μυθοπλασίας, την οποία ανακάλυψα σε ηλικία πέντε ετών, στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας, με τα πρώτα μου βιβλία. Θυμάμαι πόσο εμπλούτισα και ανέπτυξα την πραγματικότητα χάρις στην ανάγνωση. Η ανάγνωση σε κάνει κύριο μιας γλώσσας. Κάποιος που δεν διαβάζει, αναγκαστικά έχει φτωχό λεξιλόγιο και εκφράζεται άσχημα. Αυτό δεν σημαίνει μόνο ότι είναι περιορισμένη η γνώση σου στη γλώσσα, αλλά και ότι σκέπτεσαι κακά γιατί σκέπτεται με τον τρόπο που μιλά και αντιστρόφως.
Είμαι εντελώς πεπεισμένος πως κάποιος που διαβάζει απολαμβάνει καλύτερα τη ζωή, αν και αντιλαμβάνεται περισσότερο τα προβλήματα στον κόσμο. Υπάρχει μια διαδικασία που αναπτύσσεις, όπως η περιέργεια και οι αμφιβολίες οι οποίες δημιουργούνται μέσα από την ανάγνωση καλών βιβλίων. Αυτό όμως, σε κάνει να ζεις καλύτερα».
Οσο για το γράψιμο; «Eίναι σίγουρο» λέει, «πως γράφεις, για να ζήσεις όσα δεν μπορείς στην πραγματική σου ζωή, είναι ένας τρόπος να ζεις πολλά πεπρωμένα, πολλές εμπειρίες, να υποδύεσαι πολλούς ρόλους. Ο λόγος ύπαρξης της λογοτεχνίας είναι να προσφέρει στη ζωή σου, όλες αυτές τις εμπειρίες που δεν μπορείς να έχεις στην πραγματικότητα, ενώ συγχρόνως το μυαλό σου τις αποζητά. Tο να γράφεις σήμερα είναι η αναζήτηση μιας ασφάλειας μέσα στην ανασφάλεια. Eνα είδος μαγικού κλειδιού, ικανού να δώσει μια λογική συνοχή σε αυτό που διαφορετικά θα ήταν απόλυτα χαώδες.»

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 17, 2010

Ελληνικά Γράμματα: ο πολιτισμός ΔΕΝ είναι ζημιογόνα επιχείρηση

Εκατό εργαζόμενοι στον δρόμο, πολλές μικρές επιχειρήσεις που συνεργάζονταν με τα "Ελληνικά Γράμματα" πλήττονται, η Γνώση εξόριστη. Με επίγνωση όλων αυτών, αποφασίστηκε να κλείσει ο ιστορικός εκδοτικός οίκος, ο πρώτος που κλείνει ή μάλλον, "κλείνεται". Σήμερα έστειλα στο μπλογκ των εργαζομένων- απολυμένων τη δική μου διαμαρτυρία, που είναι ταυτοχρόνως και μήνυμα συμπαράστασης στον αγώνα τους:
Μπορείτε να δείτε το μήνυμα εδώ
Να μην ξεχάσουμε ότι μεθαύριο Κυριακή, ώρα 8 το βράδυ οι εργαζόμενοι διαδηλώνουν έξω από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και ζητούν τη συμπαράστασή μας. Να είμαστε όλοι εκεί, oπωσδήποτε, για να υπερασπιστούμε το δικό μας μνημόνιο. Αυτό που λέει ότι αν όταν ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή, όλοι συνειδητοποιούμε τι φοβερές "φυλακές" ανοίγουν όταν κλείνει ένα σχολείο (=εκδοτικός οίκος). Αμφίεση και διάθεση επαναστατημένες, λοιπόν και πάμε εκεί, στο πεζοδρόμιο της οδού Βασιλίσσης Σοφίας, κάτω από τα πανώ τους. Αυτό κάναμε στα νιάτα μας, αυτό μέχρι τώρα, αυτό και από δω και πέρα. Καλή δύναμη!

Κυριακή, Μαΐου 30, 2010

"Όπου και να σας βρίσκει το κακό αδελφοί"

Στο σημερινό Εθνος δημοσιεύθηκε το σχόλιό μου για το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου:

Ελλειψη χρημάτων στάση εκδηλώσεων, λέει, περίπου (με δικά μου λόγια) το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Εχουμε μειωμένο προϋπολογισμό; Πρώτον αποφασίζουμε απολύσεις (εξαιρετικά άδικο και θλιβερό) και δεύτερον, όπως διαβάζω στον Τύπο, σταματάμε τα αφιερώματα σε συγγραφείς για τους οποίους εορτάζονται κάποιοι επέτειοι. Εκτός εάν βρεθούν χορηγοί.
Και έρχομαι μετά από αυτό να ρωτήσω τον πολιτικό προϊστάμενο του Κέντρου, τον υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλο Γερουλάνο: θα αποδεχθεί αυτή την απόφαση; Δεν θα το πρότεινα. Καθόλου. Ειδάλλως, έτοιμη είναι η πραγματικότητα να του φωνάξει ΜΗ.
Την ερχόμενη κιόλας χρονιά, το 2011, η Ελλάδα θα πρέπει να σημειώσει μια διπλή, σημαντική επέτειο. Είναι τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου και του Οδυσσέα Ελύτη. Δύο εκπροσώπων της περίφημης Γενιάς του ‘30. Ο δεύτερος, μάλιστα, έχει δοξάσει την Ελλάδα με το Νόμπελ του. Ακόμη ένα, μετά τον Γιώργο Σεφέρη, και μοναδικά μέχρι σήμερα.
Θα έρθει λοιπόν η μητέρα πατρίδα και θα πει στα δύο τέκνα της (με δικά μου λόγια πάντοτε), «αν δεν βρεθούν χορηγοί, συγνώμη, αλλά δεν είναι δυνατόν να σας τιμήσω διά του μοναδικού κρατικού φορέα μου που οργανώνει εκδηλώσεις για τη λογοτεχνία»; Θα πει ότι από έναν προϋπολογισμό παχουλούτσικο, αυτό που σκέφτηκε να κόψει είναι οι τιμητικές εκδηλώσεις; Όλα τα άλλα, δηλαδή, είναι απαραίτητα και αυτό μονάχα δεν είναι; Αυτό είναι επουσιώδες, έρχεται δεύτερο; Αυτό δεν δικαιολογεί τα χρήματα που διατίθενται; Η εθνική συλλογική μνήμη πρέπει να πάει περίπατο; Μητέρα είναι αυτή ή κακιά μητριά επιτέλους;
Αν χρειάζονται χορηγοί για το αυτονόητο καθήκον της Ελλάδας, αναρωτιέμαι πού θα στηριχθεί το Αύριο. Η Παιδεία και ο πολιτισμός δεν είναι οι αξίες μας, υποτίθεται; Αλλά μια και έφτασα στην Παιδεία, ας το πω εγκαίρως. Πέρυσι, μεσούντος του Ετους Γιάννη Ρίτσου, για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, το υπουργείο Παιδείας είχε θεωρήσει αρμόζον (ενδεχομένως και απαραίτητο) να αφαιρέσει τη «Σονάτα του σεληνόφωτος» από τη διδακτέα ύλη. Καθώς πλησιάζει το Ετος Ελύτη, ειδοποιώ τους αρμοδίους από νωρίς να μην ξεχάσουν να βγάλουν και όποιο δικό του έργο ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Καλύτερα ας βγάλουν και την «Αμοργό» του Γκάτσου. Αν την έχουν...

Ο σύνδεσμος, εδώ

Κυκλοφόρησε, όμως και η
Ανοιχτή επιστολή του Σωματείου Εργαζομένων Εθνικού Κέντρου Βιβλίου
Εχει εξαιρετική σημασία. Διαβάστε την, παρακαλώ:



"Αθήνα, 27 Μαΐου 2010

Μέσα στο ευρύτερο κλίμα που έχει δημιουργηθεί, μετά τις αιφνιδιαστικές απολύσεις των 9 συναδέλφων μας, την παραίτηση του Αντιπροέδρου του Δ.Σ. και τις δηλώσεις του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, θα θέλαμε να τοποθετηθούμε δημόσια για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και να θέσουμε το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις.

Η ανακοίνωση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) για την «αναστολή κάποιων δράσεων» αφορά δευτερεύουσες μόνο πρωτοβουλίες του (βραβείο σεναρίου, περίπτερο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, γραφείο του ΕΚΕΒΙ στη Στοά του Βιβλίου και παρουσία του σε ορισμένες μικρής σημασίας εκθέσεις βιβλίου στο εξωτερικό και στην Αττική), και όχι τον κύριο όγκο του έργου του. Αρκεί η αναστολή των δράσεων αυτών για να δικαιολογηθεί η απόλυση εννέα εργαζομένων; Πώς σκοπεύει να υλοποιήσει το ΕΚΕΒΙ το υπόλοιπο από το κύριο πρόγραμμά του, που διατηρείται ανέπαφο και στο οποίο οι απολυμένοι συνάδελφοι είχαν ρόλους καθοριστικούς, με τα τρία τέταρτα μόνο των εργαζομένων;

Το δίλημμα «πληρώνω τους εργαζόμενους και δεν πραγματοποιώ δράσεις» ή «μειώνω το προσωπικό για να χρηματοδοτήσω κάποιες δράσεις» είναι ένα ψευδές δίλημμα. Ποια ήταν ακριβώς η περικοπή προϋπολογισμού που έκανε αναγκαίες τις απολύσεις των εργαζομένων; Το 35% προφανώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αφού το Υπουργείο το διέψευσε. Σε τι ύψος ανέρχεται, τελικά, ο προϋπολογισμός του ΕΚΕΒΙ φέτος; 1.170.000 ευρώ; (έτσι ισχυρίζεται το ίδιο). Μεγαλύτερος; (όπως αφήνει να εννοηθεί το ΥΠΠΟΤ;). Σ' αυτά τα 1.170.000 ευρώ περιλαμβάνονται τα 700.000 ευρώ που δόθηκαν ήδη για τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης και τα 100.000 ευρώ που δόθηκαν για την Έκθεση Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου;

Η διοίκηση του ΕΚΕΒΙ ανακοίνωσε ότι έχει ζητήσει από το Υπουργείο να στεγάσει τον οργανισμό σε κτίριο της ιδιοκτησίας του, ώστε να απαλλαγεί από το κόστος των 10.000 ευρώ το μήνα, που καταβάλλει για την ενοικίαση των τωρινών εγκαταστάσεών του στου Μακρυγιάννη (ενώ καταβάλλει και άλλα 3.000 ευρώ το μήνα για την ενοικίαση αποθήκης στην ίδια περιοχή). Το ΕΚΕΒΙ όμως, ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1995 σε κτίριο στην Κηφισιά που του είχε παραχωρηθεί δωρεάν, τη Βίλα Μπότση, κτίριο το οποίο πριν από έναν μόλις χρόνο επέστρεψε ως «μη λειτουργικό» στο κράτος.

Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δε μιλάμε για «μη ανανέωση συμβάσεων έργου λόγω αναστολής κάποιων δράσεων», αλλά για απολύσεις εργαζομένων που έγιναν με τρόπο παράνομο σύμφωνα ακόμη και με το ιδιωτικό δίκαιο -αφού έγιναν απροειδοποίητα, στο 22% του προσωπικού χωρίς να διασφαλίζουν ούτε καν την «εξασφάλισή τους» από το ταμείο ανεργίας, με μία «χαριστική» αποζημίωση παρά τη μόνιμη, καθημερινή και πλήρους ωραρίου υπαλληλική σχέση που για κάποιους έφτανε τα 9 συναπτά έτη- χωρίς πειστικές εξηγήσεις για τα κριτήρια της επιλογής.

Για τις επιλογές που κάνει ο καθένας, κρίνεται. Αλλά οι αποφάσεις, τουλάχιστον στο χώρο του βιβλίου, δεν οφείλουν να είναι μόνο νόμιμες ή να προέρχονται από σωστές διοικητικές πράξεις, αλλά πρωτίστως πρέπει να εκφράζουν πολιτισμό. Κι αυτός, απ' ό,τι φαίνεται, έλειψε."

Τι λυπηρό...

Παρασκευή, Απριλίου 23, 2010

Ενας σπουδαίος δάσκαλος

Αντιγράφω, συγκλονισμένη, από το χθεσινό "Βήμα"

Τα λόγια που θα διαβάσετε πιό κάτω, τα απηύθυνε ένας φωτισμένος δάσκαλος στους μαθητές του, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου.

Σκέφτηκα να σου μιλήσω για τον Καραϊσκάκη,
Αλλά το μυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.

Σκέφτηκα να σου μιλήσω για το 21,
Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.

Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει
Να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.

Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα
Τι να λένε σε σένα, Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις,
Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.

Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο
Και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού
Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία
'Η και περισσότερα χρόνια,

Θα σου μιλήσω σταράτα
Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου.
Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις,
Οι μαθητές που δίδαξα φέτος
Στην συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν,
Αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος.

Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές
Δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ' επανάληψη.
Με έργα, με λόγια, με ύβρεις,
Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος
Που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.

Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει
Πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο,
Πως εκτός του γνωστικού ελλείμματος
Το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά
Και στο ηθικοπλαστικό του έργο,
Στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων.

Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία
Είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας,
Των δασκάλων σας και των γονιών σας.

Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε
Πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση,
Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα.

Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν,
Θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας,
Θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση,
Θα σας γεράσουν πρόωρα.

Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο,
Σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη,
Που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν,
Για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια
Ηταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη..
Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο
Και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα,
Για να μας πει την ιστορία του βίου του,
Το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών.

Αυτό το παράδειγμα είναι για σένα το πιο κατάλληλο,
Και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη
Να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε,
το μονοπάτι της καλλιέργειας,
το δρόμο της παιδείας,
τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον μπάσταρδο
γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη.
Ηταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς,
Αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα,
Ηταν πάνω απ' όλα μπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς.
Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα.
Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας,
Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον,
Να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.

Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του
Ηταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου,
του Νικηταρά.
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης,
Συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του
Κι έπειτα φυλακίστηκε,
Για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά,
Σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους,
Δεν ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα
Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει
Από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη,
Απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά,
Λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά.
Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα,
Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας,
Να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα
Για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι
Πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική,
Οταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος
των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών,
της εποχής στην οποία μεγαλώνετε.

Ομως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της,
Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά
Και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα
και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους
σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.

Κι όταν βλέπω την εποχή μας
Να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση,
Να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία,
Να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας,
Μόνο σε εσάς ελπίζω,
Στην ειλικρινή σας διάθεση
να αγωνιστείτε,
να αντισταθείτε,
να πολεμήσετε,
να νικήσετε.
Μη μας απογοητεύσετε.

Κυριακή, Μαρτίου 28, 2010

Μπελογιάνης εις διπλούν και Παπά χωρίς λογοκρισία



Δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο, το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» που μόλις εκδόθηκε από την «Αγρα». Αν και γράφτηκε πριν από τον πόλεμο, όσο ο Μπελογιάννης ήταν πολιτικός κρατούμενος στην Ακροναυπλία, και «χτενίστηκε» και συμπληρώθηκε αμέσως μετά από αυτόν, ωστόσο, παρουσιάζει με τον πλέον σοβαρό τρόπο, την πραγματική αιτία της στρεβλής οικονομίας μας. Αυτή η στρεβλότητα οδήγησε στα σημερινά γεγονότα, στη σημερινή πορεία.
Η φράση του Χαρίλαου Τρικούπη «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» (κάτι από το οποίο ακόμη δεν έχουμε ξεφύγει οριστικά) δια χειρός Νίκου Μπελογιάννη, βρίσκεται στο εξώφυλλο, μαζί με το υπόλοιπο σχετικό κείμενο. Το βιβλίο θα παρουσιαστεί μεθαύριο Τρίτη ώρα 12 το μεσημέρι στη Στοά του Βιβλίου. Μαζί θα γίνει η παρουσίαση της άλλης μελέτης του Νίκου Μπελογιάννη, με τίτλο «Σχέδιο για μια ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας». Επίσης, θα παρουσιαστεί το βιβλίο της συντρόφου του Ελλης Παπά, «Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου».
Η εκδήλωση πραγματοποιείται ανήμερα στην επέτειο της εκτέλεσης του Μπελογιάννη και αποτελεί φιλολογικό μνημόσυνο για εκείνον και την Ελλη Παπά. Το οργανώνει ο γιος τους, Νίκος Μπελογιάννης, που θα είναι και ομιλητής, και έχει γράψει προλόγους στο πρώτο και στο τρίτο βιβλίο.
Εισαγωγή στο «Ξένο κεφάλαιο» έγραψε ο ιστορικός Γιάννης Αντωνίου, και στο δεύτερο η Χριστίνα Ντουνιά. Οι δύο θα είναι επίσης ομιλητές. Στο βιβλίο της νεοελληνικής λογοτεχνίας υπάρχει και η ιστορική πλέον εισαγωγή της Ελλης Παπά που παρουσιάζει τις συγκινητικές όσο και ζοφερές συνθήκες στις οποίες αυτό γράφτηκε και σημειώνει ότι έμεινε ημιτελές λόγω της εκτέλεσης.

Δευτέρα, Μαρτίου 15, 2010

Νοέλ Μπάξερ "Τη νύχτα που γύρισε ο χρόνος"


Η πατρίδα. Ξεφτισμένες σημαίες, ένας ήλιος που χλωμιάζει με το πέρασμα των χρόνων, το φεγγαράκι (κάποτε λαμπρό) ασπρόμαυρες φωτογραφίες, χρώματα, ήχοι, μυρωδιές που ξεθωριάζουν. Ανάσες κυνηγημένων, βήματα ανταρτών, φωνές αδικημένων που ξεσηκώνονται. Τα τάγματα εργασίας, οι τόποι εξορίας και τα εκτελεστικά αποσπάσματα. «Ολο πονάν τα πόδια σου, γιαγιά.» -Μου έμεινε απ’ την αιχμαλωσία.

Η Ελλάδα ξεμακραίνει από την τοτινή πατρίδα, ξεχνά. Η Καισαριανή, η Νέα Ιωνία, η Καβάλα, η Νέα Μαινεμένη, δεν είναι πια προσφυγουπόλεις. Τρίτη και τέταρτη γενιά απογόνων χωρίς επαφή με το χθες. Και η λογοτεχνία, ακολουθεί. Πώς αλλιώς; Αντανάκλαση της ζωής δεν είναι η τέχνη;

Κι ωστόσο, μέσα στον καθρέφτη, κάποτε, κοιτούν το πρόσωπό τους υπέροχα οράματα από το παρελθόν. Χάρη σε αυτά θα έχουμε (αν έχουμε) μέλλον. Αλλά, θα τα προσέξει κάποιος; Θα δεχτεί να ερευνήσει, να φανταστεί, να πλάσει; Να δέσει τα κρόσσια της σημαίας, να φυσήξει τη σκόνη από τις αχτίδες του ήλιου και του φεγγαριού, να βάλει τα επτά χρώματα της ίριδας στις φωτογραφίες;

Ματωμένα χώματα. Μια φορά γράφονται. Οταν, ακόμα, οι πληγές σε βασανίζουν. Πόσο αίμα αντέχεις σήμερα; «Αίμα». Η σωστή λέξη όταν μιλά κανείς για τη Νοέλ Μπάξερ. Όχι εκείνο που χύνεται, χωρίζοντας λαούς, οικογένειες και ανθρώπους. Εκείνο που κυλά στις φλέβες και δίνει ζεστασιά στο σώμα το δικό σου, στο άλλο σώμα, που ακουμπάς, στο συλλογικό Σώμα. Που δίνει πνοή σε σκιές από το παρελθόν, τις στήνει ολόρθες μπροστά μας με σάρκα και οστά, έτοιμες να δημιουργήσουν. Παρακινώντας κι εσένα να πασχίσεις, να αγαπήσεις, να ερωτευθείς. Με δυο λόγια να ζήσεις.

Στο προηγούμενο βιβλίο της «Από δρυ παλιά κι από πέτρα», η περιπλάνηση των υπέροχων, δυνατών ανθρώπων της, ξεκινούσε από τη Σμύρνη και έφτανε μέχρι την Κύπρο, την Ελλάδα κι ακόμα πιο μακριά. Στο καινούργιο της μυθιστόρημα, «Τη νύχτα που γύρισε ο χρόνος», η Σουλτάνα, η κεντρική ηρωίδα της, επιστρέφει στον Πόντο. Εκεί, στο σπίτι από όπου βλέπεις τις πλαγιές με τις φουντουκιές, τις ωραίες ή σκληρές διαδρομές του παρελθόντος, ψάχνει όχι μονάχα τις ρίζες της και το παρελθόν της συνονόματης γιαγιάς της, αλλά και «το τετράφυλλο δάκρυ» όπως θα έλεγε κι ο ποιητής: την ψυχή της.

Όχι, δεν πρόκειται για ένα ακόμη ιστορικό βιβλίο. Δεν είναι ένα ακόμη μυθιστόρημα για τις χαμένες πατρίδες. Είναι ένα κείμενο με σημερινό ύφος, σημερινή δράση, σημερινές αξίες. Ένα υπέροχο ταξίδι στο σκοτεινό όσο και λαχταριστό χθες, δεμένο μαγευτικά με μια αστυνομική ιστορία και έναν έρωτα. Εστω και με ερωτηματικό, ο τελευταίος. Τι γίνεται όταν δεν θέλεις να αναλάβεις τις ευθύνες μιας σχέσης, πολλών σχέσεων; Τι συμβαίνει όταν αναλαμβάνεις ευθύνες που δεν σου ανήκουν, φτάνοντας ακόμη και στον φόνο; Και, εν τέλει, πόσο όλα αυτά που η (όχι πλέον μικρή) Σουλτάνα εξομολογείται στον ξάδερφο Σερχάτ «Τη νύχτα που γύρισε ο χρόνος» φτάνουν στα δικά του αυτιά; Μήπως είναι μια πρόφαση να μιλήσει σε έναν αλλόγλωσσο για να τα ακούσει η ίδια όπως προφέρονται φωναχτά, υποχρεώνοντας τον εαυτό της να λάβει μόνη τη δύσκολη απόφαση;

Παίρνεις απαντήσεις μέχρι το τέλος. Χορταστικές και ικανοποιητικές, όπως η αφήγηση, οι χιλιάδες μικρές στιγμές που περνούν από το μάτι της συγγραφέως, αιχμαλωτίζονται και παρουσιάζονται γεμάτες παλμό, προετοιμάζοντας τις μεγάλες στιγμές. Η αφηγηματική της δεινότητα είναι άλλωστε γνωστή. Μαζί και η ικανότητα να στήνει άρτια σκηνικά, ατμοσφαιρικές περιγραφές, να ξελογιάζει τον αναγνώστη, να τον ξεσηκώνει. Και στη συνέχεια, να του θωπεύει την ψυχή, να καταλαγιάσει πριν τον ξεσηκώσει ξανά.
Μόνη απογοήτευση; Ότι το βιβλίο κάποτε τελειώνει… Κι εσύ, προσγειώνεσαι και πάλι στη μουντή πραγματικότητα, από την οποία τόσο πολύ, τόσο όμορφα είχες ξεφύγει με την ανάγνωση, καλπάζοντας στα λιβάδια των απολαύσεων. Ή μάλλον στις μυθικές πλαγιές με τις φουντουκιές, έξω από την Κερασούντα.


Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο newsletter των εκδόσεων "Ψυχογιός" που μόλις κυκλοφόρησε. Εκδήλωση για το βιβλίο θα γίνει την Κυριακή 21 Μαρτίου ώρα 7.30μμ στο Εναστρον καφέ της οδού Σόλωνος. Να είστε εκεί.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 07, 2010

«Αριστερά έπεσε» ο Νίκος Μπελογιάννης

Σήμερα δημοσιεύθηκε στο Εθνος της Κυριακής το κείμενό μου για το βιβλίο της Ελλης Παππά Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου, το οποίο θα κυκλοφορήσει εντός των ημερών από τις εκδόσεις «Αγρα». Ιδού το δημοσίευμα, με τίτλο «Αριστερά έπεσε»ο Νίκος Μπελογιάννης:









Ενα πολύ ωραίο δημοσίευμα επί του ίδιου θέματος, έχει η «Αυγή» αναζητήστε το

Πέμπτη, Ιανουαρίου 07, 2010

Ο Μπελογιάννης ζει;

«Ο Περισσός (όπως άλλωστε και ο αλήστου μνήμης Υπαρκτός) είναι ξένοι και εχθρικοί προς τις έννοιες Πεύμα, Ηθος και- προφανώς- Δικαιώματα.»
Λακωνικός και λιτός, πλην ουσιαστικότατος, ο Νίκος Μπελογιάννης απαντά με μια μονάχα φράση στον χθεσινό «Ριζοσπάστη». Δεν χρειάζεται δεύτερη.

Ο συνάδελφος Βασίλης Κ. Καλαμαράς έγραψε ένα ρεπορτάζ στην «Ελευθεροτυπία» της περασμένης Τετάρτης, αναφέροντας: «Δύο βιβλία κατάφερε να γράψει ο Νίκος Μπελογιάννης (1915-1952), από τα οποία μόνο το ένα ολοκλήρωσε, τη μελέτη ‘Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα’. Το άλλο, το ‘Σχέδιο για μια ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Πρώτες μακρινές ρίζες - Προσχέδια – Σημειώσεις’ το οποίο ήταν και πιο φιλόδοξο, το άφησε ανολοκλήρωτο. Κυκλοφορεί, όμως, με διπλή εισαγωγή της Χριστίνας Ντουνιά και της Ελλης Παππά (1920-2009), από τις εκδόσεις ‘Αγρα’. Ο εν λόγω εκδοτικός οίκος, ο οποίος έχει τα πνευματικά δικαιώματα, θα κυκλοφορήσει και το πρώτο βιβλίο του Μπελογιάννη και θα παρουσιάσει και τα δύο έργα στις 30 Μαρτίου, ημερομηνία της εκτέλεσής του -θυμίζουμε ότι τουφεκίστηκε στο στρατόπεδο του Γουδή, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10.»
Το ρεπορτάζ κατέληγε: «Το ‘Ξένο κεφάλαιο’ είχε κυκλοφορήσει σε ‘πειρατική’ έκδοση το 1998 από το εκδοτικό τμήμα του ΚΚΕ, τη ‘Σύγχρονη Εποχή’, με αφορμή την επέτειο των ογδοντάχρονων του ΚΚΕ. ‘Η επιλογή ήταν ευθυγραμμισμένη με την αρχή του υπαρκτού σοσιαλισμού ότι οι νεκροί ανήκουν στο Κόμμα’, είναι το χθεσινό σχόλιο με νόημα του Νίκου Μπελογιάννη.»
Ο «Ριζοσπάστης» ενοχλήθηκε από την αλήθεια, και κατά τη γνωστή λογική του: η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, έγραψε:

«Η χτεσινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ εγκαλεί το ΚΚΕ, γιατί η μελέτη ‘Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα’ που έγραψε ο Νίκος Μπελογιάννης, όταν ήταν φυλακισμένος στην Ακροναυπλία, ‘είχε κυκλοφορήσει σε "πειρατική" έκδοση το 1998 από το εκδοτικό τμήμα του ΚΚΕ, τη "Σύγχρονη Εποχή", με αφορμή την επέτειο των ογδοντάχρονων του ΚΚΕ’, όπως πληροφορεί τους αναγνώστες της. ‘Η επιλογή ήταν ευθυγραμμισμένη με την αρχή του υπαρκτού σοσιαλισμού ότι οι νεκροί ανήκουν στο κόμμα, ήταν το σχόλιο με νόημα του Νίκου Μπελογιάννη’ (σ.σ. του γιου), συνέχισε η εφημερίδα. Βεβαίως το σχόλιο περί ‘πειρατικής έκδοσης’ αποκαλύπτει για άλλη μια φορά το ποιόν της συγκεκριμένης εφημερίδας, που τον αντικομμουνισμό και την προβοκάτσια τα έχει αναγάγει σε υπέρτατη αρχή. Αλλά και ο γιος Μπελογιάννης δεν καταλαβαίνει ούτε από αξίες και ιδανικά, αυτά που υπηρέτησε και για τα οποία εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης, ούτε από αρχές τις οποίες υπηρέτησε, γι' αυτό και άφησε στο Κόμμα τα έργα του. Αλλωστε η ιστορία του ήταν συνυφασμένη με την ιστορία του ΚΚΕ, όπως ο ίδιος είπε στην απολογία του στο στρατοδικείο. Τώρα ο γιος Μπελογιάννης νομίζει πως θα παραγράψει αυτήν την ιστορία, την ιστορία του Νίκου Μπελογιάννη, στελέχους του ΚΚΕ, φέρνοντάς την στα μέτρα του και στα μέτρα αυτών που φιλοξενούν τις απόψεις του. Αλλά η ιστορία και η μνήμη τέτοιων προσωπικοτήτων, σαν του Νίκου Μπελογιάννη ούτε παραγράφονται ούτε διαστρεβλώνονται.»

Ζήτησα την άποψη του Νίκου Μπελογιάννη για το δημοσίευμα, προκειμένου να τη δημοσιεύσω στο παρόν ιστολόγιο, το οποίο, το έχουμε ξαναπεί, δεν αφίσταται της πολιτικής. Την απαντητική του φράση δημοσιεύω στην αρχή του κειμένου. Πλην, έχω κι άλλη μια ερώτηση και μια παρατήρηση. Προς το ΚΚΕ πλέον.
Η ερώτηση πρώτα: ώστε λοιπόν ο Νίκος Μπελογιάννης (πατέρας) έγραψε το βιβλίο για το Ξένο κεφάλαιο στην Ακροναυπλία; Πώς τολμά ο ανώνυμος σχολιογράφος του «Ριζοσπάστη» να αμφισβητεί την ίδια την Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ; Η Αλέκα Παπαρήγα γράφει στον πρόλογό της για την έκδοση της Σύγχρονης Εποχής: «Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι γράφτηκε αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανοϊταλούς». Κάνει λοιπόν η ΓΓ λάθη; Δεν έχει το αλάθητο όπως ο Πάπας; Απίστευτο!
(Η πραγματικότητα είναι πως ο Ν. Μ. έγραψε όντως το βιβλίο στην Ακροναυπλία και, κατά δήλωσίν του, το ξαναδούλεψε το 1945, σε ένα διάλειμμα των διώξεων λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων. Θα το καταλάβαιναν εύκολα οι εκδότες, αν έκαναν τον κόπο να αναγνώσουν, απλώς, τις τελευταίες παραγράφους του κειμένου. Ο Μπελογιάννης έγραφε χαρακτηριστικά: «η μεταπολεμική περίοδος 1923- 1940» κάτι λογικό για τον καιρό που ήταν κρατούμενος στην Ακροναυπλία αλλά όχι και για μετά την κατοχή, οπότε και το ΚΚΕ ισχυριζόταν πως συνέγραψε τη μελέτη. Επίσης, η φράση «με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, παρουσιάζεται τώρα στο παιχνίδι τούτο σοβαρός αντίπαλος κι η Γερμανία» στέκει για το 1940 αλλά σε καμία περίπτωση για το 1945. Και η έρευνα είναι άγνωστη έννοια γι’ αυτούς, άλλωστε…)


Και τώρα η παρατήρηση: «Ασχετο: Σε ποιον ανήκουν τα ‘πνευματικά δικαιώματα’ των σημειωμάτων που πετούσαν από τα καμιόνια οι 200 κομμουνιστές, όταν τους πήγαιναν για εκτέλεση στην Καισαριανή;» ρωτούσε χθες ο «Ριζοσπάστης».
Ως γνωστόν, κληρονόμος γίνεσαι όταν σού κληροδοτείται κάτι. Κανείς όμως δεν κληροδότησε στο ΚΚΕ και στο «όργανό» του, τους τάφους των σκοτωμένων. Να σταματήσουν, λοιπόν, την καπηλεία, οι τυμβωρύχοι.


Υ.Γ. Στην πειρατική έκδοση του 1998 είχαν το θράσος να βάλουν κ(λ)οπυράιτ «Σύγχρονη Εποχή». Οπερ έδει δείξαι: ο νεκρός, δεν έχει ούτε δικαιώματα, ούτε οικογένεια. Αλλωστε, ο Νίκος Μπελογιάννης ζει. Διότι, αν δεν ζούσε, ο Ριζοσπάστης θα έκανε τον κόπο να αναφέρει πως κηδεύθηκε για πρώτη φορά δημόσια, στις 31 Οκτώβρίου 2009, μαζί με τη σύντροφό του Ελλη Παππά. Αλλά δεν…