Μια Πέμπτη του Οκτωβρίου, συνήθως την πρώτη ή τη δεύτερη, ανακοινώνεται το βραβείο Νόμπελ της Λογοτεχνίας. Συμπίπτει με ένα μεγάλο γεγονός, την Διεθνή Εκθεση Βιβλίου της Φραγκφούρτης. Εκεί, συνήθως, γίνονται οι πρώτες δηλώσεις των βραβευμένων, ή των εκδοτών τους. Εκεί κλείνονται και τα δικαιώματα για μετάφραση των έργων τους.
Αν είναι ο Αμος Οζ (που φέτος με τον πόλεμο στο Λίβανο, τον οποίο δεν καταδίκασε έχει πολλές ελπίδες), ο Φίλιπ Ροθ, ο Μίλαν Κούντερα(φωτό) ή ο ΜάριοΒάργκας Γιόσα, (που τόσα χρόνια Νόμπελ ακούνε και Νόμπελ δε βλέπουνε) η δουλειά θα «χαλάσει». Μάλλον δεν θα βρουν οι εκδοτικοί οίκοι που τους αντιπροσωπεύουν κανένα κανούργιο βιβλίο να πουλήσουν στο διεθνές κοινό. Αν όμως είναι ο Αδωνις, ο Αραβας ποιητής με το σπουδαίο έργο, ο Σουηδός Τόμας Τραστρέμερ, ο Γάλλος Ζαν Μαρί Λε Κλεζιό, η Αλγερινή Ασία Τζεμπάρ, ο Νοτιοκορεάτης Κο Ουν, ο Ολλανδός Σες Νότεμπομ, ή ο Πολωνός Ρίτσαρντ Καπουσίνσκι, τότε χαράς Ευαγγέλια για τους εκδότες. Θα πουλήσουν οι μεν στους δε τα δικαιώματα και οι δε στους αναγνώστες βιβλία των οποίων την ύπαρξη αγνοούν.
Αλλά, επειδή ένα βραβείο πρέπει να ικανοποιεί και το κοινό γούστο, που στην περίπτωσή μας είναι ο μέσος κοινός αναγνώστης, θα έπρεπε να απονεμηθεί ή σε όσους πρώτοι αναφέρθηκαν ή στον Κάρλος Φουέντες, την Τζόις Κάρολ Οουτς, (φωτό) τον Σάλμαν Ρούσντι ή τον Ορχάν Παμούκ. Μάλιστα, θα πει κανείς. Ομως σε αυτή την περίπτωση που φαντάζει δίκαια, δηλαδή στην επιβράβευση εκείνων που έχει ήδη επιβραβεύσει το κοινό, η Ελλάδα θα είχε στερηθεί τα δύο Νόμπελ της, που δίκαια πήρε, του Γιώργου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη.
Η απόλυτη δικαιοσύνη, βλέπετε, είναι κι αυτή αδικία.
