Πήρα τη σκυτάλη από την Ange-ta και την Αναγνώστρια και μετράω από το ένα έως το πέντε ως εξής:
1. Η πρώτη μεγάλη ηδονή της ζωής μου ήταν όταν ανακάλυψα ότι αυτό που έγραφε ο μαυροπίνας, «Λα λα όλα, Λα, λα, Λόλα» μπορούσα και να το διαβάσω και ότι πλέον αυτά που η δασκάλα χάραζε με την κιμωλία δεν ήταν ακατανόητα σημάδια, αλλά έμπαινε μια τάξη στο χάος. Εκτοτε δεν σταμάτησα να διαβάζω ποτέ, πάντοτε με εντατικούς ρυθμούς, ξεκινώντας από ελληνικά παραμύθια και Ολιβερ Τουΐστ και φτάνοντας μέχρι τον Εζρα Πάουντ και τον Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ. Φοβάμαι ότι η ηδονή αυτή εξακολουθεί να είναι η πρώτη για μένα.
2. Το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή ήταν ο Μικρός Πρίγκηπας και δεν τον έχω ξεπεράσει ποτέ. Αν ήταν να σώσω ένα μόνο πράγμα, αυτό θα έσωζα- κι αν ήταν να σώσω ένα μόνο ποίημα, θα ήταν το Τροπάριο της Κασιανής- έστω, το Ασμα Ασμάτων του Σολωμόντα (όμως προσοχή! Μόνο και μόνο για λόγους αξεπέραστης αισθητικής. Είμαι άθεη).
3. Εχω κοιτάξει κατάματα τον Θάνατο δύο φορές, και δεν μπορώ να πω ότι δεν κλονίστηκα. Επειδή έχω συνειδητοποιήσει πως από δω και πέρα ζω με παράταση, προσπαθώ να έχω άλλες προτεραιότητες στη ζωή μου. Ομως, σαν τον άνδρα στο ποίημα του Καβάφη, ομνύω, αλλά ξανά υποκύπτω.
4. Αγάπησα κάποιους ποιητές περισσότερο από τον Γιάννη Ρίτσο, κανέναν άνθρωπο όμως πιο πολύ. Υπήρξε για μένα Δάσκαλος, Σύντροφος, Φίλος (με αυτή τη σειρά) και οι υποθήκες του, ποιητικές, προσωπικές και ως στάση ζωής, είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει όρθια στις δύσκολες στιγμές μου. Με εμπνέουν επίσης η Μελίνα Μερκούρη, που δεν μπορώ ακόμη να συνειδητοποιήσω ότι έφυγε και ο Μίκης Θεοδωράκης που για μένα είναι κι εκείνος Δάσκαλος, Σύντροφος, Φίλος.
5. Η Επανάσταση δεν είναι σταθμός, είναι δρόμος. Βάδισα στα ίχνη των ανταρτών γονιών μου, συνέχισα στα δικά μου μονοπάτια και θα συνεχίζω, ελπίζω, όσο ζω, να ανήκω στην Ουτοπική Αριστερά. Αλλωστε, προχθές ακόμη, γράφοντας ένα κείμενο για μια έκθεση από την Κίνα στο Βρετανικό Μουσείο, αντί του ορθού «Πήλινος στρατός» αυθόρμητα σημείωσα «Κόκκινος στρατός» και αμέσως αναφώνησα ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Αμήν.
Για να δούμε τώρα τι θα γράψουν οι:
Βιβλιοφάγος
Νέλλυ Νέζη
Seesea
Μπάμπης Δερμιτζάκης
Πατριάρχης Φώτιος
20 σχόλια:
Αγαπητή εαρινή συμφωνία, με άφησες άφωνη!
Χαίρομαι δυό φορές που σου έκανα πάσα.
Εφόσον σου αρέσει ο Γκαλμπρέιθ, μη ξεχάσεις να διαβάσεις το τελευταίο του. Είναι μία μούτζα σε όλους τους νεομάγκες!
σε φιλώ πολύ και βέβαια δεν χρειάζεαι να προσθέσω, ότι συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις!
Αν και μεταξύ μας, νομίζω, ότι το τελευταίο κείμενο (τα οικονομικα ης αθώας απάτης)νομίζω ότι το έγραψε η γραμματέας του. Είναι τόοοοσο δροσερό, για να το έχει γράψει ένας 94άρης
Αγαπημένη μου εαρινή συμφωνία, δυνατά τα λόγια σου!
Δεν έχω διαβάσει όπως εσύ, μα πολλά κατάλαβα!
Να είσαι πάντα γερή και ευτυχισμένη!
Σου έστειλα μειλ. Το πήρες;
Φιλιά πολλά!
Κυκλάμινο
Ange- ta, λες, να κάνουν και τέτοιες δουλειές οι γραμματείς, εκτός από τις συνηθισμένες;
Κατερίνα- Κυκλάμινο δεν έχω πάει ακόμη στο γραφείο. Αύριο θα το πάρω. Φιλιά.
Αχ τι ωραία που τα έγραψες Αγγελική....κι ακόμη περισσότερο..αχ τι ωραία που τα έζησες!! Ορίστε, τι να γράψω τώρα εγώ εεε;;;; Τέτοια γράφετε και μας μπλοκάρετε εμάς τους ανυποψίαστους!
Τώρα καταλαβαίνω, αγαπητή εαρινή συμφωνία, γιατί αυτό το όνομα...Ώστε Ρίτσος λοιπόν.
Καλώς ειπωμένα, Συμφωνία μας...
Την καλησπέρα μου
Βολκώφ
Ε.Σ. μα αγαπητή μου ξεχνάς, ότι πίσω από έναν μεγάλο άνδρα βρίσκεται πάντα μία γυναίκα!!
Αγαπητή Εαρινή: Απολαυστική (όπως πάντα)
Ετσι μπορουσα μονο να σε φανταστω κι ετσι εισαι .
Η θεοτητα υπαρχει μεσα στην αθεοτητα .
Ο Ριτσος με αυτην την σειρα και με αλλες ακομα λεξεις υπηρξε και υπαρχει .
Η Εαρινη συμφωνια οριοθετηση σε συμφωνια τα συμφωνα της ζωης μου και το ΡΟΠΤΡΟ τους υπαρκτους ηχους των εικονων .
Μαζι του ενιωσα τις εικονες των λεξεων .
Ετσι ηρθα κοντα σου .
Τα πεντε σου ... ειναι σαν 5 ματιες στην ψυχη μου
Ιωαννα
27/2/07
Θα σταθώ στον τίτλο του ποστ που περικλείει η δυναμική του την ένταση και των 5 αληθειων. Τι πιο σημαντικό;
εξαιρετικο κειμενο και πολυ εθαισθητο. Διακρινω μεγαλη ταυτιση λογου και πραξης, πραγμα σπανιο στις μερες μας...
Από το "Λόλα, να ένα μήλο", είχα αγαπήσει, νομίζω, το
λάμδα - η καλλιγραφία του και μόνο, με είχε πάρει σε
πολλά μακρινά ταξίδια (με χαρτί και μολύβι!;)
Ήταν η έφεση για το γράψιμο που μου έβγαινε
μεταμφιεσμένη - όπως, έκτοτε, άλλα θες να πεις κι άλλα
γράφεις. Με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η περιπέτεια,
δηλαδή, είναι αυτή η αέναη μάχη με τους πόθους του
εαυτού που ανθίσταται.
Μπορεί και να μην ισχύει τίποτα απ' αυτά.
Γεγονός είναι ότι το βιβλίο, που δεν μιλάει αλλά λέει
πολλά, είναι μια άλλη ηδονή, αξεπέραστη. Στ' αλήθεια,
δεν ξέρω, εαρινή μου, ποιο απ' όλα με σφράγισε -
ανάμεσα Γιώργο Χειμωνά, Οδυσσέα (φυσικά!) Ελύτη, Νίκο
Καρούζο... πολλούς-πολλούς 'ξένους'... - αχ, να μη
συνεχίσω, δεν μπορώ ν' αφήνω έξω τόσους
'σύντροφους'!;)
Ελάχιστο αντι-δωρο για την ευκαιρία της διαδρομής που
μου 'ξύπνησες': ένα απ' τα επόμενα ποστ - δεν ξέρω αν
θα προηγηθεί ή θ' ακολουθήσει την - επιτέλους! -
ανακοίνωση για το δικό μου (βιβλίο) - αφιερωμένο σε
σένα, Tρυφερή (εύθραυστη αλλά ανθεκτική)! x
Νέλλυ, εσύ που τα γράφεις τόσο όμορφα,δεν έχεις κανένα πρόβλημα.
Αναγνώστρια, είναι ένα από τα αγαπημένα μου έργα του- και το έχω και με αφιέρωση!
Θέοδόση-ποιητή, καλησπέρα και ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Ange-ta, ναι, αλλά η γραμματέας του;
Μαμαλούκα, ανταποδίδω, ασμένως!!!
Ιωάννα, χαίρομαι που βρίσκω ανθρώπους τόσο κοντινούς μου έστω και αν βρίσκονται τόσο μακριά.
Σταυρούλα μου, ομολογώ... ότι τον έχω κλέψει. Είναι ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του Νερούδα, αν δεν απατώμαι- ή μήπως του Μάρκες; Ου γαρ έρχεται μόνον το γήρας...
Nuwanda, θα... κοκκινίσω (και όχι λόγω ιδεολογίας).
Onlysand- ωραίο, επαναλαμβάνω, να κερδίζει κανείς διαδικτυακούς φίλους. Αναμένω το ποστ!
Μάλλον πρέπει να ήταν «καλό το φεγγάρι» απόψε
Γιατί μόλις έκλεισα τις σημειώσεις για τη ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ
(το πλάνο ντε για το σημερινό «ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ» στη θεωρητική κατεύθυνση της Γ),
έπεσα από σπόνδα στην ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ σου…
Και το καλό φεγγάρι έκανε πάλι χρυσά τα μαλλιά μου
Αλλά από την άλλη «μεγάλωσαν οι σκιές μέσα στο σπίτι,
αόρατα χέρια τράβηξαν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό έγραψε στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια…»
Για τις εποχές της Διάπλασης των Παίδων
ή άλλων δημοκρατικών εντύπων,
που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια από ανήσυχους θαμώνες «Μικρών Αγγελιών» (η προϊστορία των blogs;)
Από κει δεν θυμάμαι την Αγγελική Κώττη, κρυμμένος πίσω από ψευδώνυμα της δικής μου εφηβείας (Άγγελος Αποστάτης, Ηρακλής, Καρτάσος, Άσκηση Συναγερμού, Σπονδή στην Επικοινωνία – τα δύο τελευταία να την σημαδεύουν ως τίτλοι ποιητικών συλλογών;)…
Κι είπα να σταθώ στην κορφή αλλοτινών ΣΠΟΝΔΩΝ
«έχοντας στο αριστερό πλευρό μου τη ζέστα απ’ το τυχαίο άγγιγμα»
μιας άλλης εποχής που μου τη θύμισε το τυχαίο αυτό πέρασμα από το Blog σου…
«βαθύ βαθύ το πέσιμο
βαθύ βαθύ το ανέβασμα
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του
βαθειά-βαθειά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής…»
with a ukulele
κατά κόσμο: κ ART ά SOS (Κάρτας Τάσος)
in MEDIAS Res 69 Χρυσηίδες Ρέμβης στο δικό μου “Blog”:
www.afterzed.gr/kartasos
όπου λέξεις παντογνώστριες, με εικόνες μεταξένιων συνειρμών
σέρνουν λυρικό χορό πάνω στην ελάχιστη πραγματικότητα στίχων
flying_libido@yahoo.gr
Τάσο, τι ωραία να συνταντιούνται και πάλι οι νεανικοί φίλοι! Καλώς σε ξαναβρήκα, λοιπόν. Πες το μας μ΄ένα γιουκαλίλι!
Pragmatika mu aresei pu autoi pu diavazo piran auto to pexnidi ke to eferan sta metra tus... opos ke esy, katapliktikh "symmetoxh".
Na eise kala :)
το ποστ είναι στη... θέση του - ως υπεσχημένο. Πρόλαβα!;)
μια χάρη μόνο: ίσως το παραφόρτωσα και δεν φαίνονται ο τίτλος και μια σειρά κείμενο κάτω απ' το τραγούδι. σε παρακαλώ, κάνε σελέκτ στις πρώτες γραμμές για να το δεις όλο.
Αγαπητή Εαρινή Συμφωνία..(θαυμάσια ονομασία).. συμφωνώ κι εγώ πως η ηδονή του διαβάσματος (καλών βιβλίων) είναι ασύγκριτη. Δυστυχώς δεν διαβάζουν πολλοί, και από αυτούς που διαβάζουν..πολλοί δεν διαβάζουν πολύ. Λέτε ότι είστε άθεη. Δεν με παραξενεύει. Όμως δεν μπορώ να καταλάβω αν είμαστε πράγματι προϊόν τυχαίων εξελίξεων, αν πεθαίνοντας παύουμε να υπάρχουμε ολοσχερώς, αφού γνωρίζουμε από τη φυσική ότι τίποτα δεν χάνεται..όλα είναι ενέργεια ή ύλη εναλλασσόμενα από τη μία μορφή στην άλλη. Μήπως λοιπόν δεν χάνεται όλο το είναι μας? μήπως υπάρχει και αυτό που λέμε ψυχή? μήπως υπάρχει και ανωτέρα δύναμη? Μην εγκλωβίζεστε στην αριστερά παρακαταθήκη... άλλωστε ποιος δεν πέρασε μέσα από τις αριστερές ιδεολογίες στα νειάτα του? και σε τελική ανάλυση τί σημαίνει σήμερα αριστερά?
Δημοσίευση σχολίου