Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να αντισταθεί σε ένα βιβλίο που στον τίτλο του έχει τη λέξη Σμύρνη. Τουλάχιστον για μένα, που η μικρασιατική καταγωγή της γιαγιάς μου με έχει προικοδοτήσει με πολλές ανησυχίες γύρω από τα χρόνια εκείνα, ήταν εντελώς αναμενόμενο ότι ο τίτλος«Το Αηδόνι της Σμύρνης» θα με τραβούσε σαν μαγνήτης.
Η Ειρένα Ιωαννίδου- Αδαμίδου, που έδωσε αυτόν τον τίτλο στο μυθιστόρημά της, ξεκινά, πράγματι, από τη Σμύρνη και τα καφέ σαντάν για να περάσει στην Κύπρο, όπως και στην Αίγυπτο. Το Αηδόνι ξεκινά αοιδός στην γενέθλια πόλη της, όπως και οι γονείς της, για να αγαπήσει σύντομα και να φύγει για τη μεγαλόννησο, όπου την περιμένουν όμως πολλά. Πάρα πολλά. Μέσα από την ιστορία της περνά η ιστορία των ανθρώπων που πόνεσαν, που έχασαν πατρίδες, οικογένειες, αγαπημένα πρόσωπα, που επέζησαν χάρη στο πείσμα και το θάρρος τους.
Η ζωή, πάντως, χτυπά ανελέητα την πρωταγωνίστρια, της δίνει πολύ μεγάλες πίκρες. Της δίνει και χαρές, βεβαίως. Που δεν είναι όμως αντάξιες των πόνων της- μέχρι κάποιο σημείο, τουλάχιστον. Αυτό το υλικό, που ήταν ηφαιστειακό, η συγγραφέας το επινόησε με άριστο τρόπο, όμως δεν κατάφερε να το καθυποτάξει. Εδωσε μεγαλύτερη σημασία στην πλοκή παρά στην τεχνική της. Ετσι, το βιβλίο της είναι μεν ενδιαφέρον, αλλά άνισο.
Παρόλα αυτά, διαβάζεται σαν νεράκι.
Εκδόσεις Διόπτρα.
4 σχόλια:
Άμα διαβάζεται σα νεράκι, θα το "πιούμε" στην υγειά σου!
Να είσαι σίγουρη! Φιλιά!
καλησπέρα Ε.Σ.
Για τη Σμύρνη, έγραψα κι εγώ λόγω των βιβλίων της στ. δημοτικού.
Χαίρομαι που επιτέλους σχολιάζεται ένα κυπριακό βιβλίο και από κάποιον άλλο εκτός από μένα. Υπάρχει αξιόλογη λογοτεχνική παραγωγή στην Κύπρο, αλλά δυστυχώς αλλιώς μας έταξε τόσο η Ιστορία όσο και η Γεωγραφία "σ' αυτή τη μακρινή γωνιά", που λέει και ο ποιητής μας, ο Κώστας Μόντης. "Όμως αντισταθμίζει που γράφουμε ελληνικά".
Εγινε και παρουσίαση στο Σπίτι της Κύπρου, και έτσι το θυμήθηκα αναγνώστρια, αλλά δεν μπόρεσα να πάω.
Δημοσίευση σχολίου