Παύλος Κάγιος- Και με κλειστά μάτια θα βλέπω

Παλιά, όταν οι κοινωνίες ήταν μικρές, τα γενητούρια (σωστά το γράφω, ή θέλει δύο νι;) ήταν μεγάλα γεγονότα. Αν μάλιστα ήταν και αγόρι, μέχρι πιστολιές και τουφεκιές έπεφταν σε κάποια μέρη της Ελλάδας. Στη μικρή (αλλά ζωντανή και δυνατή) κοινωνία των φίλων, τα γενητούρια είναι πάντοτε σπουδαία. Μόλις σήμερα, ο φίλος και συνάδελφος Παύλος Κάγιος κράτησε στα χέρια του το νέο του παιδί, το τέταρτο μυθιστόρημά του.
Τίτλος του, «Και με κλειστά μάτια θα βλέπω». Θέμα μια όμορφη, τρυφερή, σκληρή, δραματική αλλά μαγευτική οικογενειακή ιστορία. Σχεδόν ένας αιώνας, ο περασμένος, περνά μέσα από τις σελίδες του. Περνά και δεν χάνεται, γιατί τον στερεώνει (και τον στεργιώνει) μια μεγάλη ιστορία αγάπης, του Θοδωράκη και της Βασούλας. Μιας αγάπης που δεν χάνεται, δεν κινδυνεύει, δεν δοκιμάζεται, αντίθετα, παραμένει φάρος για τους ανθρώπους που ξεκίνησαν αλλιώς, κατέληξαν αλλιώς, αλλά σε όλη τους τη ζωή «Φυλούσαν τ' αστέρια μη τα σβήσουν».
Υπάρχει, λοιπόν, αγάπη ευτυχισμένη; Αυτό θα το κρατήσουμε μυστικό. Για να το μάθετε, διαβάστε το βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Καστανιώτη». Για φινάλε, οι καταληκτικές φράσεις στο οπισθόφυλλο: «Μια ελεγεία για τους κυνηγημένους, τους χαμένους, τους αφανείς και ευλογημένους, σε μια Ελλάδα όπου όλα έρχονται και παρέρχονται, αφήνοντας πίσω αναπάντητα ερωτήματα: αρκεί να λες Και με κλειστά μάτια θα βλέπω και να προχωράς; Και πού πηγαίνεις; Ανικανοποίητος- άρα ελεύθερος- ή παντοτινά σκλαβωμένος;»