Πρεβελάκης, Σωτηρίου, Ρίτσος: Το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε...

Κατά πάσα βεβαιότητα, μονάχα στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά: να συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση προσωπικοτήτων που λάμπρυναν τα Γράμματά της και τα παγκόσμια Γράμματα και τα υπουργεία να μην κάνουν τα αυτονόητα, αντίθετα, να βάζουν και εμπόδια.
Εξηγούμαι: εκατό χρόνια από τη γέννηση του Παντελή Πρεβελάκη φέτος. Το υπουργείο Πολιτισμού (εσχάτως και Τουρισμού) ούτε καν το θυμήθηκε. Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου δεν οργάνωσε κάποια εκδήλωση, κάποια έκδοση, κάτι τέλος πάντων για τον σπουδαίο Κρητικό διανοούμενο με την τόσο πλούσια μελετητική και συγγραφική δράση. Για το υπουργείο Παιδείας (και δια βίου μάθησης και τα λοιπά) δεν γνωρίζω, άρα θα το απαλλάξω...
Εκατό χρόνια και από τη γέννηση της Διδώς Σωτηρίου. Το μεν ΥΠΠΟ-ΤΟΥΡ, πάντοτε δια του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, ουδέν σκέφτηκε (ή θέλησε) να κάνει. Σιωπή μεγάλη για μια συγγραφέα διεθνούς φήμης. Τι κρίμα...
Αλλά και το υπουργείο Παιδείας, το... παράκανε. Οπως έχω επανειλημμένα γράψει στο ιστολόγιο αυτό, ο ανιψιός και κληρονόμος της συγγραφέως Νίκος Μπελογιάννης διαμαρτύρεται εδώ και καιρό γιατί τα περίφημα «Ματωμένα Χώματα» δόθηκαν στους μαθητές για ένα- δυο μήνες ή και καθόλου και έκτοτε μαζεύτηκαν και βρίσκονται σε κιβώτια (σε σχολικές βιβλιοθήκες απαντούσαν οι προκάτοχοι της κ. Διαμαντοπούλου. Καλό ανέκδοτο!). Ο Νίκος Μπελογιάννης έστειλε, λοιπόν, τον περασμένο Φεβρουάριο εξώδικο προς τον τότε υπουργό Παιδείας Αρη Σπηλιωτόπουλο ζητώντας να μοιραστεί και πάλι το βιβλίο στους μαθητές της ΣΤ’ Δημοτικού, αντί να βρίσκεται στις (ανύπαρκτες όπως λέει) σχολικές βιβλιοθήκες.
«Είναι πασίγνωστο» τονίζει ο Ν. Μπελογιάννης, «ότι οι σχολικές βιβλιοθήκες των δημοτικών σχολείων της χώρας στις οποίες υποτίθεται ότι απεστάλησαν τα 113.000 αντίτυπα του επίμαχου βιβλίου αριθμούν κυριολεκτικά….μηδέν!!! Εκτός αν το Υπουργείο σας θεωρεί σχολικές βιβλιοθήκες κάποια «ράφια» πολλαπλών χρήσεων, που έχουν τοποθετηθεί σε μερικά σχολεία με πρωτοβουλία των εκπαιδευτικών».
Αυτό το παραδέχεται το υπουργείο, που με απάντησή του τον Μάιο του 2009 λέει: «Οσον αφορά στην οργάνωση Σχολικών Βιβλιοθηκών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση σας γνωστοποιούμε ότι βρίσκεται σε πιλοτική εφαρμογή. Ωστόσο σε όλες τις σχολικές μονάδες λειτουργούν συμβατικές βιβλιοθήκες οι οποίες έχουν ιδρυθεί με πρωτοβουλία των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων και των μαθητών και στις οποίες τοποθετούνται τα πάσης φύσεως βοηθήματα». Τώρα τι θα πει συμβατικές βιβλιοθήκες; Στην καλύτερη περίπτωση ράφια, όπως έλεγε και ο Ν. Μπελογιάννης. Οπερ έδει δείξαι. Εκεί βρίσκονται ακόμη και περιμένουν μια γενναία πολιτική πρωτοβουλία για να βγουν και να φτάσουν στα παιδιά.

Πάμε στον Γιάννη Ρίτσο: Το ΥΠΠΟ (τότε) κήρυξε το 2009 έτος Ρίτσου και μετά κοιμήηηηηηθηκε. Ο,τι έκανε το ΕΚΕΒΙ το έκανε, αλλά κανείς υπουργός δεν έδωσε μια συνέντευξη Τύπου για να παρουσιάσει το έτος, τις εκδηλώσεις, κάτι τέλος πάντων. Εννοείται, ούτε και χρήματα δόθηκαν ποτέ στο ΕΚΕΒΙ. Τώρα το έτος τελειώνει και ακόμη κάποιες εκδόσεις βρίσκονται στα προσεχώς.
Αλλά το εξωφρενικό έρχεται από το υπουργείο Παιδείας (κ.λπ.) Λοιπόν εκεί, δεν έτυχε, πέτυχε. Κάποιοι σκέφτηκαν πως «Η σονάτα του σεληνόφωτος» το αριστούργημα του ποιητή, παραμπήκε, βρε παιδάκι μου, στη διδακτέα ύλη της Γ’ Λυκείου. Και την έβγαλαν! Φέτος, στο Ετος Ρίτσου, εξαίρεσαν τη Σονάτα, ένα έργο που πολύ αγαπούν τα παιδιά, από την ύλη!
Μάλιστα, ήταν στο πρόγραμμα δέκα χρόνια. Αλλά το μόνο που περιλαμβάνεται τόσα χρόνια είναι; Και, εν πάση περιπτώσει, αυτό έπρεπε να γίνει ΜΕΣΑ στο Ετος Ρίτσου; Στο κηρυγμένο από την πολιτεία Ετος Ρίτσου;

Για να μην είμαι άδικη, θα πω ότι όλα αυτά έγιναν πριν από την ανάληψη καθηκόντων από την Αννα Διαμαντοπούλου. Και για να μην κάνω απλώς κριτική, θα μεταφέρω και την πρότασή μου: αφού η προηγούμενη κυβέρνηση τα έκανε μούσκεμα με τους τρεις, δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες η κ. Διαμαντοπούλου να γίνει τουλάχιστον κάτι στα σχολεία, μαζί με τον Νίκο Καββαδία, του οποίου τα εκατό χρόνια από τη γέννηση συμπληρώνονται το 2010; Κάτι, ας πούμε, στο πλαίσιο επαναφοράς και εκείνου του σπουδαίου προγράμματος Μελίνα, που καταργήθηκε από τους προηγούμενους ενώ έχει τόσα πολλά να προσφέρει;

ΥΓ. Χθες ήταν τα 19 χρόνια από την κοίμηση του Γιάννη Ρίτσου. Του χρόνου 20. Ενας ακόμη λόγος να παραταθεί το Ετος...