Του Αγίου Βαλεντίνου με Γιάννη Ρίτσο; Και βέβαια! Με άποψη, μάλιστα. Από πολλές απόψεις. Γιατί περνούσαν ωραία. Γιατί τους αρέσει ο Ρίτσος. Γιατί θεωρούν πως είναι τόσο ερωτικός όσο και επαναστάτης ποιητής. Γιατί τους ενέπνευσαν οι (φωτισμένοι) δάσκαλοί τους.
Σάββατο απομεσήμερο, λοιπόν, και το αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη στην Πειραιώς «βουίζει» από τις φωνές των παιδιών. Είναι μαθητές από το 6ο Λύκειο Καλλιθέας και από το 10ο Λύκειο Πειραιά που δέχτηκαν με χαρά την πρόσκληση του Μουσείου: να παρουσιάσουν την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου) ένα θέαμα για τα Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου. Συμπαραστάτες τους, εκτός από το Μουσείο, μπλόγκερς που ασχολούνται με τη λογοτεχνία. Αλλωστε, και τα δύο σχολεία έχουν ιστοσελίδα (μπλογκ).
Δουλεύουν «με την ψυχή γεμάτη Ρίτσο», όπως λέει ο Διονύσης, ο καθηγητής τους, που μαζί με τη Λίλα, την Ειρήνη, και άλλες εξαιρετικές εκπαιδευτικούς πασχίζουν να βάλουν το ποτάμι σε μια κοίτη χωρίς να κόψουν τον αυθορμητισμο και τη χαρά των παιδιών. Είκοσι ζευγάρια αυτιά ρουφάν τις οδηγίες, είκοσι ζευγάρια μάτια αστράφτουν βλέποντας. Το κυριότερο: αντίστοιχα «μάτια ψυχής» αποθησαυρίζουν στίχους, εικόνες, μουσικές, αξίες, παραδείγματα, ομορφιά, ζωή.
«Στην αρχή συναντηθήκαμε με τον Ρίτσο μέσα από τους στίχους του, απ’ τις ζωγραφιές του, από τις μαρτυρίες των άλων για τη ζωή του, απ’ τις πέτρες του, από τα τραγούδια του Μίκη και του Λεοντή» σημειώνει ο Διονύσης. «Μας άρεσε, τον αγαπήσαμε. Μετά όμως, αρχίσαμε να τον συναντάμε παντού. Η ποίησή του, φως που απλώνεται πια στην κάθε μέρα μας, μάς τονώνει και συντροφεύει τα όνειρά μας», μάς σπρώχνει να είμαστε ανήσυχοι, να ντύνουμε με σκέψεις και λόγια αυτή την ανησυχία μας, να συνομιλούμε με θάρρος με τη ζωή, να ομορφαίνουμε με το βλέμμα μας το κάθε τι που ακουμπάει πάνω του. Και, πάνω απ΄όλα, μας κάνει να ξεκαθαρίσουμε αυτό που θέλουμε: ενεργοί με όραμα, τραγουδώντας τον κόσμο ν’ αγωνιζόμαστε να τον κάνουμε καλύτερο.»
Η πρόβα προχωρά, τα παιδιά με τα φωτεινά μάτια απευθύνονται με εμπιστοσύνη και αγάπη στους ακάματους δασκάλους τους, που δίνουν την ψυχή τους: «κύριε», «κυρία».., έχουν ερωτήσεις, προτάσεις, σκέψεις. Ωρα να φύγουμε. Ραντεβού στην παράσταση!
(Η φωτό αναδημοσιεύεται από το μπλογκ του 6ου Λύκειου)
9 σχόλια:
Πολύ όμορφα :))
Μπράβο σε όλους!!
Τι όμορφη ιδέα! Μα δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις έναν ποιητή από το να το κάνεις δικό σου.
Και δεν λέω ούτε το ένα δέκατο από αυτά που κάνουν τα παιδιά (μαθητές και καθηγητές μαζί. Κλείστε θέση από τώρα (ελπίζω ότι θα είστε και στους μπλόγκερς που θα κάνουν διάφορα παραλλήλως από τα ιστολόγιά τους).
Αγαπημένη μου,
Τί όμορφη πρωτοβουλία, πόσο σπουδαία για τη νέα γενιά! Μπράβο σας όλων!
Ετοιμάζω άρθρο για το περιοδικό Ορίζοντες του Μόντρεαλ και ό,τι ζητήσεις στην μπλογκογειτονιά!
Φιλια
Εννοείται ότι θα κάνω ότι αναδημοσίευση επιθυμείτε!
Μαθαίνω από τον Διονύση για τις πρόβες..πραγματικά συγχαρητήρια.
Εξαιρετικά!
Η ποίηση να εισβάλει στη νέα γενιά! Και οι νέοι δεν είναι αδιάφοροι... αυτά είναι προκαταλήψεις!
Αυτά τα παιδιά θα γράψουν ιστορία στο μέλλον! Και οι καθηγητές τους εννοείται! Είμαι πολύ υπερήφανη γι' αυτό το Σχολείο, όσο και για σένα, εαρινάκι μου!
Συγχαρητήρια σε όλους!
( Αν είχε κόκκινη γραμματοσειρά, αυτή θα χρησιμοποιούσα. Όχι συμβολικά. Από ντροπή! )
Αν ισχύει, Εαρινή, πως ο άνθρωπος ζει για να γίνει για ένα δεκάλεπτο διάσημος, τότε, νομίζω πως μετά απ' αυτή την ανάρτηση μπορώ να ισχυρίζομαι πως ολοκλήρωσα την αποστολή μου σ' αυτή την άτιμη κοινωνία...
Εκ μέρους και των μαθητών, ευχαριστούμε. Αλήθεια, όμως "κι όχι να πειτε πως έκαμα και τίποτα σπουδαίο.." Μάλλον τυχεροί είμαστε, παρά ο,τιδήποτε άλλο. Τυχεροί γιατί συναντηθήκαμε με το Ρίτσο, γιατί βρεθήκαμε άνθρωποι, μικροί-μεγάλοι,μαζί, να δημιουργούμε, να επικοινωνούμε μέσα από την τέχνη. Τυχερά τα παιδιά, γιατί χάρη σε σας που τα εμπιστευτήκατε, θα έχουν μια πρωτόγνωρη εμπειρία.
Ξέρεις τα βράδια μετά τις πρόβες τι ευεξία, τι ενθουσιασμός υπάρχει;
Την ώρα που τα πηγαίνουμε σπίτια τους με τα αυτοκίνητα νιώθουμε πως είμαστε σε σχολική εκδρομή. Κέφι, πλάκες, μουσική στη διαπασών, εύθυμα σχόλια.
Δεν είναι λίγα αυτά που μας λένε πως τα τραγούδια που προβάρουμε τα τραγουδάνε πολλές φορές μέσα στην ημέρα. Δεν είναι λίγοι οι στίχοι που περνάνε σε τετράδια και σε προσωπικά σημειωματάρια.
Αλλά και η αίσθηση της παρέας που δημιουργείται, της ομάδας που συν-εργάζεται...
Πράγματα που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να μην ήταν τόσο σπάνια, βέβαια, και που ούτε λόγος να επαίρεται κανείς γι'αυτά, αλλά...η πραγματικότητα είναι όπως όλοι ξέρουμε κι έτσι...χαμογελάμε κατά μέσα. Που την παλεύουμε.
Έχουμε δρόμο ακόμα!
Καλό βράδυ.
Ιουστίνη, Αντώνη, Αφησέ με- Κατερίνα, είναι ΄πράγματι πολύ ωραία η δουλειά.
Διονύση, με το 6ο Λύκειο έχω πάθει το εξής: ενώ στα λόγια είμαι, γενικά, καλή, εδώ κουτσαίνω. Λίγα λέω από τα (πολλά) που κάνετε. Πάντα τέτοια!
Δημοσίευση σχολίου