Η παραφορά του Ερωταφίου

Ο άνθρωπος- ένας μικρός θεός όταν έχει ερωτευθεί. Που φτιάχνει και ξαναφτιάχνει τον Κόσμο από την αρχή. Που επινοεί λέξεις, χειρονομίες, που δημιουργεί μαγικές στιγμές.
Σταυρώνεται κάθε φορά που ο έρωτας εκπνέει και αποκαθηλώνεται από τον θρόνο της αιωνιότητας. Για να ανέλθει πάλι, με τη νέα αγάπη και να ξαναζήσει τον κύκλο: έρωτας, φθορά, θάνατος.
Μεγάλη Παρασκευή, «ένδοξο πένθος» κατά Ρίτσο, και «σμίξιμο του έρωτα και του θανάτου». Ο Ιωάννης Ν. Κυριαζής- γνωστός σε μας και ως kyriaz κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες την ποιητική του συλλογή «Η παραφορά του Ερωταφίου» (εκδόσεις Κονιδάρη). Αφιέρωμα σε όλους τους έρωτες που πέθαναν και που δεν αναστήθηκαν ποτέ. Ενδοξο- πλην ταπεινό- πένθος και γραφίδα λεπταίσθητη. Αποδίδει θαυμάσια το έδαφος που χάνεται κάτω απ’ τα πόδια σου, την καρδιά σου που σχίζεται, την άβυσσο στην οποία βυθίζεσαι.
Με θρήνο σιγανόφωνο, πλην γεμάτο δύναμη, με δάκρυα ατόφιας ποίησης, χωρίς να καταδέχεται- όπως κάθε αληθινός καλλιτέχνης- μάταιες ελπίδες, ο Γιάννης Κυριαζής μιλάει και στην καρδιά και στο μυαλό σας. Γιατί είμαστε άνθρωποι- άνω θρώσκοντες δηλαδή. Και πενθούμε αβάσταχτα σε κάθε είδους απώλεια. Κι όμως συνεχίζουμε. Και γι’ αυτό, έχουμε ανάγκη την ομορφιά, ακόμη και μέσα στο πάθος και τη θλίψη. Για να παίρνουμε δύναμη. Μικρό δείγμα γραφής (και μετά σπεύσατε να προμηθευθείτε το βιβλίο:)

«Τρεις μέρες μόνον άντεξε του Τάφου το σκοτάδι-
μα μια ζωή εγώ, χωρίς δικό σου ένα χάδι»