Παρασκευή, Αυγούστου 24, 2007

Για το δικό μας «Κυκλάμινο» που γράφει και γιορτάζει

Είχα μια ιδέα, για τα γενέθλια της Κατερίνας που ξημερώνουν αύριο και είχα τη μεγάλη χαρά και τιμή, να έχω με την πρώτη ένα «ναι» από alef μεριά. Ζεστό «ναι», γεμάτο τρυφεράδα και αγάπη. Από alef, λοιπόν, το πρώτο κείμενο. Το εξής:

Την γνώρισα πριν από ένα χρόνο ως «Κυκλάμινο του βουνού». Η αφορμή να φτάσω ως το βιβλίο της ήταν ο φίλος μου ο Reader. Ένα από τα βιβλία της. Διότι η «Ελπίδα», «Ανάσα» ή «Κυκλάμινο του Βουνού» που μας έκανε ν’ αγαπήσουμε το Πήλιο, είναι συγγραφέας. Για την αγάπη της μάνας της εξέδωσε για πρώτη φορά. «Γράμμα στη μάννα… με δυο ν», εξάλλου και πότε παύουμε να «γράφουμε» με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στη «μάννα»;


Η Κατερίνα Σταματίου- Παπαθεοδώρου που γεννήθηκε στη Ζαγορά, κι έγραφε από μικρή «γιατί το είχε απόλυτη ανάγκη», υπέγραψε ένα βιβλίο ύμνο ταυτόχρονα και ανοιχτή πληγή και το αφιέρωσε «σε όλες τις μάννες που έφυγαν, σε όλα τα παιδιά που έμειναν να τις θυμούνται».

Βιογραφικό, για να μην χαθούν ποτέ μέσα στο χρόνο τα ίχνη της δικής της μάνας. Ειλικρινές και βαθύτατα προσωπικό, διότι δεν γίνεται στο ουσιαστικό έργο η εμπλοκή να μην είναι προσωπική, έστω και με τρόπο υπαρξιακό ή συναισθηματικό. Κοινωνικό, επειδή αναφέρεται σε εποχές δύσκολες για πολύ κόσμο. Και σαφώς υπαρξιακό. Είναι ο γόρδιος δεσμός μας η μάνα. Ομφάλιος λώρος που δεν κόβεται ποτέ, ακόμα και όταν χαθεί εκείνη.

Γραμμένο πρωτοπρόσωπα το βιβλίο, σαν ανοιχτή επιστολή, ένα έχει σκοπό τελικά, να την αναστήσει.

Φινάλε θα κάνω με το τέλος της Κατερίνας αποκαλύπτοντας κατ’ αυτό τον τρόπο και τον λόγο της δικής μου μικρής αυτής ανοιχτής επιστολής:

«Σήμερα λοιπόν, 25 Αυγούστου 1994, ημέρα των γενεθλίων μου- μπαίνω στα τριάντα πέντε- ώρα δέκα παρά πέντε, βράδυ, ημέρα Πέμπτη, ζητάω από σένα γραπτώς την ευχή Σου.

… Επειδή μου είναι πολύ δύσκολο να πω αντίο, κι επειδή είναι πολύ φτωχή στο λεξιλόγιο για να σε χαιρετήσω, θα χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή:

Δεν πέθανες!

Αδιάφορο οι μήνες αν περνάνε.

Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε…

Όταν τους λησμονάνε» (Κώστας Ουράνης).

Προσθέτοντας και το ακόμα πιο συγκινητικό υστερόγραφο της Κατερίνας: «Αργότερα, ξημερώματα, όταν έκανα τις τελικές εκτυπώσεις, έβρεχε καταρρακτωδώς. Έκλαιγες πάλι. Το ξέρω».

Για το Κυκλαμινάκι μας, λοιπόν, την Κατερίνα ή «Ελπίδα» μας, μικρό κείμενο από καρδιάς από μια φίλη της στο μπλογκ μιας άλλης φίλης. Μαζί με τα χρόνια μας πολλά.

Κατερινάκι μου να έχεις την ευχή της, να σε χαιρόμαστε, να γράφεις και να μας αγαπάς, όπως μας αγαπάς.

Εαρινή μου, μπράβο που μου τα θύμισες όλα αυτά.

Και, Κατερίνα μου καλή, πίστεψέ με, τα βιβλία που γράφουμε με την καρδιά μας, κατορθώνουν και φτάνουν – να είσαι σίγουρη- στον ουρανό.

Και στην καρδιά μας. Κάπως εσύ κι εμείς σε γνωρίσαμε, σε αγαπήσαμε.



Συγκινημένο άλεφ λέμε!

Κατερινάκι, ευχές και φιλιά!

Εαρινή, πάμε Πήλιο;


Εδώ τελειώνει το αλεφικόν κείμενον. Και τώρα τι να απαντήσω; Και Πήλιο να πάμε alef μου και όλα να τα κάνουμε. Και να γράψω κι εγώ τα ταπεινά μου λόγια για το βιβλίο της Κατερίνας- μέσα από την ψυχή μου:

Τα παραμύθια έχουν ευτυχισμένο τέλος, γιατί αυτό θέλουν τα παιδιά. Οχι όμως και οι ιστορίες από τη ζωή, καθώς, πια, όταν έχεις μεγαλώσει, έχεις μάθει πόσο δύσκολα μπορεί να έρχονται κάποιες φορές τα πράγματα. Μπορεί κανείς να τις πει σαν παραμύθι, αλλά πάντοτε ξεχωρίζουν. Γιατί είναι αληθινές και, μερικές φορές, κρύβουν πολύ συναίσθημα: πόνο, θλίψη, πίκρα. Και χαρά, όμως. Ολα αυτά τα έχει το «Γράμμα στη μάννα... με δύο ν». Και έχει ακόμα περισσότερα. Εχει τη βαθειά σχέση μιας κόρης με τη μάννα της, σχέση σπάνια, που ακόμα και ο θάνατος δεν μπόρεσε να την καταλύσει. Εχει συγκίνηση και ειλικρίνεια. Εχει αγάπη.
Μια αληθινή ιστορία έχει το βιβλίο. Ξεφυλλίζοντας τα φύλλα του και τα φύλλα του Κυκλάμινου του βουνού (αυτό το ψευδώνυμο το είχε η Κατερίνα από τα νιάτα της όπως μας αποκαλύπτει)ένας ολόκληρος κόσμος στήνεται ξανά μπροστά στα μάτια μας. Ο κόσμος της δεκαετίας του '60, της τόσο σκληρής, ο κόσμος των επόμενων δεκαετιών, ο γεμάτος αγώνα για τη ζωή, ο κόσμος των ανθρώπων που πάλεψαν πολύ για να καταφέρουν όσα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα.
Ενα βιβλίο δικαιώνεται κατά βάσιν από την αισθητική του, όπως έχω πει επανειλημμένα. Ο χείμαρος ψυχής της Κατερίνας, δικαιώνεται από τις δυνατές περιγραφές του, από το όμορφο γράψιμο, από τις σπάνιες εικόνες, από τη συγκλονιστική αγάπη που κρύβεται πίσω από κάθε λέξη, από κάθε γραμμή, από κάθε σελίδα. Μακάρι να αγαπούσαν έτσι όλοι τους δικούς τους ανθρώπους. Ο κόσμος θα ήταν τόσο, μα τόσο καλύτερος...

Χρόνια πολλά, δική μας Κατερίνα. Να χαίρεσαι τον άνδρα, τα παιδιά σου και τα άλλα έργα των χεριών σου, ανάμεσα στα οποία είναι και τα υπόλοιπα βιβλία σου, και, βέβαια, τα υπέροχα μπλογκ σου. Και στο επόμενο βιβλίο. Το ξεκίνησες;

21 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!
Στο "Κυκλαμινάκι" ΜΑΣ,
Στην "Ελπίδα" ΜΑΣ,
Στην "ανάσα" ΜΑΣ,
Στην ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΣ!

Φιλιά και μεγάααλες Γλαρένιες αγκαλιές

alef είπε...

Χρόνια πολλά κι από μένα και τώρα στην Κατερίνα, θα μας δει αύριο που το δίκτυο θα έχει αναστηλωθεί, ευχαριστώ την Εαρινούλα που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία, θα σε δω αύριο, όταν αυτό το απαίσιο μαύρο σύννεφο θα έχει αποσυρθεί. Αλεφ που μόλις γύρισε από Κερατέα και Καλύβια, γαμώτο, γιατί; Ευτυχώς που αγαπιόμαστε τουλάχιστον, ευτυχώς που γράφονται κάτι ωραία βιβλία

Antoine είπε...

Έτη πολλά και πάντοτε αγαθά!

Αν και δεν ξέρω κάτα πόσο σήμερα έχουν διάθεση οι Έλληνες να γιορτάζουν...

Justine's Blog είπε...

Αγαπημένες μου,
Πάνε τρείς μέρες που δεν παρακολουθώ τίποτε άλλο απο τις φρικτές φωτιές της πατρίδας μου. Κι όμως εσείς οι τρυφερές φίλες, σβήσατε τα κεράκια του Κυκλάμινού μας.
Μπράβο σας που το σκεφτήκατε, που γιορτάζετε με τον πιό γλυκό τρόπο την πιό δροσερή ανάσα του Δαδικ΄τυου.
Να την χαιρόμαστε.. Να σαε χαιρόμαστε. Και καλή λευτεριά στην Ελλάδα μας!

Ελπίδα είπε...

Αγαπημένες μου ψυχές αδελφές, μόλις ήρθα απ' το χωριό και έχω πάθει το πιο ευχάριστο ΣΟΚ της ζωής μου!
Σας ευχαριστώ τόσο πολύ!!!!!
Θα τα πούμε μόλις συνέλθω κι αφού κάνω κάποιες δουλίτσες.
Θεέ μου, σβήσε τις φωτιές να νιώσω την χαρά μου!!!
Κάνε να ήταν όλα ένα κακό όνειρο και να ξυπνήσουμε και να είναι όλα όπως πρώτα!!!
Κάνε!!!!!

Ελπίδα είπε...

Άμα είναι αυτό φτωχικό εαρινάκι μου, τύφλα να έχουν τα πλούσια!

Άργησα να εμφανιστώ, γιατί τρέχω σαν τον Βέγγο κι έχω και πολλά να πω:



Στα αγαπημένα μου κορίτσια,
στην εαρινή συμφωνία και στην άλεφ!
Στην άλεφ και στην εαρινή συμφωνία!
Στην μαρκίζα της καρδιάς μου γράφονται μαζί τα ονόματά τους, γι’ αυτό μου είναι δύσκολο σε ποια να πρωτοαναφερθώ.
Γι’ αυτό η αρχή θα είναι κοινή:

Κορίτσια, σας ευχαριστώ για την μεγάλη τιμή που μου κάνατε να ασχοληθείτε μαζί μου!
Μ’ έχετε συγκινήσει τόσο πολύ που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Η έκπληξή σας ήταν πολύ ιδιαίτερη για μένα, γιατί συγκινούμαι πολύ όταν πολυτάλαντοι και μορφωμένοι άνθρωποι, Άνθρωποι κυρίως, ρίχνουν και μια ματιά στα χαμηλά…
Κι εσείς… παραρίξατε πολλές ματιές κορίτσια μου και σας ευχαριστώ και θα σας ευγνωμονώ όσο ζω. Να το ξέρετε. Ακόμα και αν κάποτε πάψετε να μ’ αγαπάτε, για μένα θα είστε στημένες στο ηρώο των Ανθρώπων που μου έδωσαν χαρά ή ασχολήθηκαν μαζί μου…
Δεν ξέρω πώς να σας εξηγήσω αυτό που νιώθω. Δύσκολο να με καταλάβετε…
Έκλαψα πολλές φορές απ’ τ’ απόγευμα που ήρθα και είδα το μπλογκ μου. Ξέρω πως τα δάκρυα δεν ήταν μόνο για τις φωτιές, για τα θύματα, για τα ζώα, για την καταστροφή περιουσιών και περιβάλλοντος, αλλά πολλά απ’ αυτά τα δάκρυα ήταν και για μένα…
Η πρώτη μέρα στο ξεκίνημα της ζωής των 48 μου χρόνων είχε πολύ ένταση και μεγάλο συναισθηματικό μπέρδεμα για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Χαιρόμουν για μένα και την χαρά που μου δώσατε, έκλαιγα βλέποντας TV για ότι συμβαίνει γύρω μου, έκλαιγα κι από τύψεις γιατί εγώ κάπου μέσα μου, βαθιά, πολύ βαθιά, είχα μια κρυφή γιορτή, μια ικανοποίηση για την Μάννα που μου αναστήσατε εσείς, τόσο ανέλπιστα και ξαφνικά… ενώ άλλοι την έχουν «θάψει»…
Σας ευχαριστώ αγαπημένα μου κορίτσια! Εύχομαι ότι καλύτερο στη ζωή σας και μόνο «καθαρές χαρές», χωρίς παρεμβολές φρίκης γύρω σας!
Κι επειδή παρασύρομαι και θα γράψω πολλά, θα απευθυνθώ πρώτα στο αλεφάκι και μετά στην οικοδέσποινα που μας φιλοξενεί.

Αγαπημένο μου αλεφάκι, δεν ξέρω ποιος καλός Θεός σε έφερε στον δρόμο μου! Ξέρω ότι ο επίγειος κρυφός Άγγελος ήταν ο ρίντερ (που έχει εξαφανιστεί απ’ το μπλογκ του και νιώθω μεγάλο κενό και εύχομαι να γυρίσει το συντομότερο!) και θα σας ευχαριστώ και θα σας ευγνωμονώ και τους δυο. Εσύ μετά μου έφερες το εαρινάκι που με «προσέχει» στενά.
Και οι τρεις μαζί στη μαρκίζα της καρδιάς μου, τρεις οι επίγειοι Άγγελοί μου!
Αλεφάκι μου, «το κείμενο της καρδιάς σου» ήταν πολύ ΜΕΓΑΛΟ για μένα και θα το κάνω κορνίζα που θα το κρεμάσω στο σπίτι μου, στην καρδιά μου και στην ίδια την ψυχή μου! Να το ξέρεις!
Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ!
Κυρίως που μ’ αγαπάς! Απ’ αυτό είχα μεγάλη ανάγκη!

Εαρινάκι μου αγαπημένο, βουβή!
Πολλά πολλά ευχαριστώ, πολλές πολλές βουβές συγκινημένες αγκαλιές!
Διέθεσες κορίτσι μου, ένα τόσο σημαντικό ποστ για μένα, ενώ γύρω μας ο κόσμος καίγεται;
Βουβή, κορίτσι μου! Βουβή! Εννοείται πως μαζί θα σας «κρεμάσω», όπως είπα στο αλεφάκι…
Τι να πω; Έχω εκτυπώσει τις κριτικές και τις ευχές σας να με συνοδεύουν μαζί μου, γιατί σε λίγες ώρες φεύγω πάλι. Κάθε λέξη σας και μια απαλή σφραγίδα αγάπης από δυο φίλες που ίσως τους ξεγέλασε η αγάπη προς εμένα και η αγάπη που τρέφει κάθε παιδί για τη δική του ΜΑΝΝΝΝΝΑ με πολλά Ν! Την δέχομαι όμως, χωρίς να καβαλήσω καλάμια, γιατί ξέρω πως όντως κάτι σας άγγιξε απ’ τη δική μου Μάννα και τη δική μου ζωή και ξέρω πως δεν θα σπηλώνατε εύκολα το όνομά σας για κολλητιλήκια και χάρες… για κάτι που δεν αξίζει. Έτσι δεν είναι;
Εαρινάκι μου…. Με μπλόκαρε η αγάπη σου και η έκπληξη. Δεν έχω λόγια… Θα τα βρω μόλις γυρίσω και μόλις τα ρολόγια σταματήσουν να τρέχουν και να μου θυμίζουν πως ήδη άργησα να σας γράψω και πως σε λίγες ώρες φεύγω και δεν έχω ετοιμάσει ακόμα τις νέες μου βαλίτσες.
Σ’ αγαπάω κορίτσι μου και σ’ ευχαριστώ τόοοοοσο πολύ! Εύχομαι ότι καλύτερο στη ζωή σου!

Και οι δυο σας αξίζετε πολλά! Τυχεροί όσοι σας γνώρισαν από κοντά και όσοι διάβασαν τα έργα σας! Καλή επιτυχία και στις δυο σας και στα προηγούμενα και στα επόμενα!
Όσο για μένα ξέρετε ότι γράφω από ανάγκη. Οι μεγάλες ανάγκες λοιπόν της ζωής μου, γράφονταν στα πρόχειρα απ’ το 1991 με έναρξη τη Μάννα - μέχρι το 2005 που ήταν χρόνια πολύ δύσκολα για μένα. Τώρα χρειάζεται «μαγείρεμα» και κόψε ράψε…. για να εκδοθούν.
Αφού ξέρετε. Άλλο το «γράφειν» κι άλλο το «εκδίδειν»! Αυτό που διάβασατε έχει πολύ λογοκρισία. Σκεφτείτε τι χρειάζονται τα άλλα….
Ωστόσο, κάτι δακτυλογραφώ (όταν δεν με ξεμυαλίζει το μπλογκ) και να είστε σίγουρες πως πριν τα στείλω πάλι σε εκδοτικό οίκο, θα σας τα στείλω να μου πείτε την γνώμη σας, αν ένα άλλο ένα κομμάτι της ψυχής μου, αξίζει να βγει στον αέρα. Για μένα η γνώμη σας μετράει πολύ!
Φιλάκια κορίτσια μου και εύχομαι αυτό το ταξίδι σας στην Ζαγορά να πραγματοποιηθεί εγκαίρως, πριν νοικιάσω τα σπίτια για λόγους δανείου…
Φιλάκια και συγνώμη που άργησα τόσο πολύ να σας γράψω!

scalidi είπε...

χρόνια πολλά σε ένα κυκλάμινο που γλίτωσε από τη στάχτη και τη φωτιά

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

άντε, πάμε Πήλιο. Τώρα!

ange-ta είπε...

Τετάρτη 29/8 υπάρχει γενική διαμαρτυρία.
Στη πλατεία της πόλης που βρισκόμαστε.
Στην Αθήνα στην πλατεία συντάγματος
Λεπτομέρειες στο βλόγκ της αναδάσωσης

http://anadasosi.blogspot.com/
βάλτε τα μαύρα σας και ελάτε και σεις!

Ελπίδα είπε...

εαρινάκι μου, τώρα που γύρισα, μπορώ να ευχαριστήσω τα παιδιά για τις ευχές τους, ε;

Ελπίδα είπε...

φύρδην-μίγδην
Ευχαριστώ γλαρένια μου! Όλοι μας να ζήσουμε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, αλλά ΚΑΛΑ, χωρίς τόση θλίψη και πόνο γύρω μας! Για να είμαστε κι εμείς πραγματικά ευτυχισμένοι, γιατί αλλιώς, δεν υπάρχει χαρά.
Φιλάκια κορίτσι μου κι εσύ ότι επιθυμείς!

Ελπίδα είπε...

antoine
φίλε μου ευχαριστώ και πίστεψέ με πως οι φωτιές και οι συνέπειές τους έχουν μαυρίσει την χαρά και την ψυχή όλων μας!
Κι αν λέμε για γιορτές και για ευχές...είναι που συνέπεσε, είναι η ανάγκη να ξεφύγουμε...
μη μας πάρει πολύ αποκάτω, ενώ πρέπει να σταθούμε όρθιοι!
Άρχισαν δύσκολες εποχές για όλους τους Έλληνες και όχι μόνο.
Όλος ο πλανήτης κλαίει.
Να είσαι καλά φίλε μου!

Ελπίδα είπε...

Ιουστινάκι μου, ευχαριστώ κορίτσι μου!
Είναι φίλες!
Όπως κι εσύ!
Όλοι μας κολλημένοι στην τηλεόραση είμαστε Ιουστίνη μου! Όλοι μας με την ψυχή στο στόμα, μέρες τώρα!
Ας ελπίσουμε ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ!
Φιλιά κορίτσι μου!

Ελπίδα είπε...

Ευχαριστώ Σταυρούλα μου!
Οπτικώς (από κοντά) γλύτωσα την φωτιά, αλλά φρόντισε γι' αυτό η τηλεόραση. Ήταν απ' τις λίγες φορές που ήταν χρήσιμη! Μακάρι να μη συνέβαινε τίποτα και να δείχνανε Βραζιλιάνικα! Όσο για την στάχτη, βρήκα πολύ στο μπαλκόνι της κόρης μου σήμερα στην Αθήνα. Με περίμενε επίμονα...
ΔΡΑΜΑ, Σταυρούλα μου, ΔΡΑΜΑ!

Ελπίδα είπε...

Σπύρος Σεαραφείμ
Ελάτε Σπύρο! Το Πήλιο άντεξε!
Αν και πρέπει να στηρίξουμε τα καμμένα μέρη! Εκεί πρέπει να τρέξουμε όλοι μας τώρα!

Ελπίδα είπε...

ange-ta
ευχαριστώ που μ' ενημέρωσες! Πάω να το βάλλω στο μπλογκ μου!
Εγώ θα είμαι μαζί σας νοητά.

Ελπίδα είπε...

εαρινάκι μου, συγγνώμη που καταχράστηκα τον χώρο σου!
Και πάλι σας Ευχαριστώ και τις δυο, από καρδιάς!
Άλλαξε αν θες κορίτσι μου το θέμα σου τώρα, γιατί νιώθω άσχημα να μιλάς για γιορτή, όταν γύρω μας υπάρχει τόσος πόνος!
Φιλάκια εαρινάκι μου και καλό σου βράδυ!

Ελπίδα είπε...

Εαρινάκι μου, ακόμα με γιορτάζεις κορίτσι μου;
Τέτοια γιορτή ούτε στον ύπνο μου!
Φιλάκια πολλά κορίτσι μου και σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Ελπίδα είπε...

Εαρινάκι μου, αυτό δεν ήταν δώρο!
Θείο δώρο ήταν!
Με κάλυψες για τα επόμενα 50 χρόνια που θα... ζήσω!
Φιλιά πολλά πολλά!

Antoine είπε...

Εαρινή Συμφωνία,

δε θα μας παρουσιάσεις κανένα καινούργιο βιβλίο; Περιμένουμε αρκετό καιρό...

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Κατερίνα, φιλιά και πάλι.
Αντώνη μου, οι εκλογές είναι για εμάς τους δημοσιογράφους σαν τις πανελλήνιες για σας. Πρέπει να τα δώσουμε όλα και ξεμένουμε από χρόνο. Τα καλύτερα έρχονται.
Από την άλλη, βέβαια, τώρα που το θυμήθηκα, δεν έχεις μαθήματα να διαβάσεις αγόρι μου; Τι ζητάς βιβλία επομένως; (χε χε χε. Με αγάπη).