Η παραμονή στη Σμύρνη ήταν γεμάτη συγκινήσεις και ιστορίες σαν παραμύθια. Η κεντρικότερη, εδώ.
Είναι η ιστορία της αδερφής της γιαγιάς μου που έμεινε πίσω. Μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι ήταν μικρή (11- 12 ετών) και χάθηκε. Οι από την άλλη πλευρά του Αιγαίου συγγενείς μας είπαν ότι ήταν 24 ετών και μας αποκάλυψαν γιατί έμεινε. Μια στις χιλιάδες ιστορίες των προσφύγων από την Ιωνία. Οταν τη λέω αυτές τις μέρες στη Νέα Ιωνία, μου απαντούν με μια δική τους. Εξίσου συγκινητική. Η μνήμη είναι, τελικά, ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Αρκεί να την κρατάμε ζωντανή.
18 σχόλια:
αχ, καλέ μαμά Αγγελική...η μνήμη είναι μεγάλο πράμα...αν την είχαμε δεν θα ακούγαμε και για συνωστισμούς στην προκυμαία τησ Σμύρνης...
Πού πέταξε τ' αγόρι μου; πού πήγε; πού μ' αφήνει; (κοινώς: πάρε τηλέφωνο Κουφοπαιδάκι μου!)
Όμορφη θεματολογία έχει το blog σου.Λέω να αρχίσω να το παρακολουθώ.
Λαός που ξεχνάει είναι καταδικασμένος να ξεχαστεί κι αυτός. Ένα από τα σημαντικότερα συμπεράσματα στα οποία μας βοήθησε να καταλήξουμε η Ιστορία.
Οι μόνοι που διδάσκονται από την ιστορία, είναι αυτοί που την διαβάζουνε.
Και φαίνεται να είναι λίγοι αυτοί!
Καλημέρα. Δυστυχώς η μνήμη είναι υπό δίωξη την εποχή μας. Δεν συμφέρει καθόλου.
Το ακόλουθο σχόλιο λογοκρίθηκε από το ιστολόγιο του Βιβλιοκαφέ, αν και αφορά την τρέχουσα ανάρτηση του για το περιοδικό Εντευκτήριο. Αποφάσισα να το στείλω σε άλλα ιστολόγια που ασχολούνται σοβαρά με τη λογοτεχνία στην Ελλάδα ελπίζοντας ότι θα έχει καλύτερη τύχη.
‘Συμφωνώ ότι το Εντευκτήριο είναι ένα από τα πιο αξιόλογα λογοτεχνικά περιοδικά με πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία. Το γεγονός όμως ότι ο κ. Κορδομενίδης είναι ο άνθρωπος-ορχήστρα δημιουργεί κάποια προβλήματα. Και εξηγώ: είναι αντιεπαγγελματικό καταξιωμένοι πεζογράφοι και ποιητές με σημαντικό έργο να περιμένουν χρόνια ώσπου να δουν τα κείμενά τους τυπωμένα στο περιοδικό. Το χειρότερο όμως είναι ότι βλέπουν τις εποχές να περνούν χωρίς να λαμβάνουν σημεία ζωής από τον εκδότη. Το γεγονός ότι κάποιος είναι εκδότης δεν δικαιολογεί το να φέρεται υποτιμητικά στους δημιουργούς από τους οποίους βγάζει λεφτά. Δεν καταλαβαίνω πως μπορεί ν’ αγαπά κάποιος τη λογοτεχνία αλλά να κακομεταχειρίζεται τους λογοτέχνες’
Σας ευχαριστώ,
Λεωνίδας
Panwithin εγώ ήδη άρχισα να σε επισκέπτομαι.
Antoine λαοί που ζουν μέσα στη λήθη, ξυπνούν με μια εθνική συμφορά.
Ange-ta πολύ λίγοι, φοβάμαι.
Αγαπητέ ανώνυμε Λεωνίδα, θα προτιμούσα να είχατε αφήσει το σχόλιό σας με ονοματεπώνυμο. Επίσης, δεν κατανοώ την πίκρα σας εναντίον του κ. Κορδομενίδη τον οποίο δεν γνωρίζω μεν, εκτιμώ δε και δεν συμμερίζομαι τις απόψεις σας. Οπως και να έχει, καλύτερα θα ήταν να τα είχατε πει στον ίδιο παρά σε ένα άσχετο μπλογκ. Το γεγονός ότι είναι βιβλιοφιλικό, δεν το κάνει σχετικό, βέβαια.
Pan, καλημέρα. Δεν συμφέρει, πράγματι η μνήμη. Αλλά πρέπει να την τροφοδοτούμε. Οταν επί παραδείγματι ο Ερντογάν μιλά σήμρεα για μια πατρίδα, ένα έθνος, έναν λαό κλπ. καταλαβαίνουμε τι κρύβεται από πίσω: η λογική της εθνοκάθαρσης, που υπήρχε και τότε. Σήμερα υποφέρουν οι Κούρδοι και όσοι, λιγοστοί, Αρμένιοι έμειναν. Η Ιστορία (πρέπει να) διδάσκει.
διάβασα την ιστορία σου και έπαθα πλάκα... λουλούδι από το επιτάφιο είναι η ίδια έτσι όπως την έγραψες...καλές διακοπές
H mnhmh einai to monadiko pragma pu exume. To forema pu foruse h mana mu sthn Anastash ton deka mu xronon to "exo" eite eime sthn Malesia, eite sthn Amerikh, eite sthn Athina eite edo sth Kypro. To spiti mu omos?
Na eise kala Earinh, kai panta na mas kentrizeis th sillogikh mnimh :)
Χωρίς μνήμη δεν συνεχίζεται η ζωή, Αγγελικούλα μου!
Να περνάς καλά! Φιλάκια!
Και μετά τα... γενέθλια Βλαδίμηρου, απόψε, σήμερα λέμε, ποιο λατρεμένο παιδάκι έχει γενέθλια; ΕΣΥ! Χαρούμενα γενέθλια και ανυπομονώ να σε σφίξω στην αγκαλιά μου και να στα πω κι από κοντά! Οπου κι αν είσαι - σήμερα τρεις του Αυγούστου που γιορτάζεις-αλλά και συνέχεια, να περνάς υπέροχα (και να γυρίσεις πολύ ευτυχισμένη να σε γιορτάσουμε κι εμείς εδώ) φιλιά καλά πολλά, άλεφ φιλέορτον
ω, αποκαλύψεις, από το ατακτούλικο άλεφ... τις ευχές μου σου στέλνω κι εγώ με τη σειρά μου. λιονταράκι, ε; περήφανο και δυνατό :))))))))))
Μη χειρότερα, με έλυωσες λέμε!
Ανάσα, φιλιά, επίσης
Αλεφ, μαρτυριάρικο, τη Δευτέρα έχει τούρτα διότι επιστρέφω. Υμείς δε;
Σταυρούλα, είδες; Δεν μπορώ να αγιάσω. Ετοιμάσου για τον καφέ που λέγαμε.
Η μνήμη και η ιστορία είναι τα δυο θεμέλια για την προκοπή ενός λαού, αν τα χάσουμε πέφτουμε στα ίδια λάθη και δεν προχωράμε μπροστά. Νιώθω ιδιαίτερη χαρά που βρήκα ένα πολύ καλό blog και από σήμερα θα το παρακολουθώ σε καθημερινή βάση.
Akamas ευχαριστώ πολύ. Θα μας γράψετε τη διεύθυνση του δικού σας μπλογκ;
Η διεύθυνση του δικού μου blog είναι www.akamas.wordpress.com.
Δημοσίευση σχολίου