Αν με ρωτούσαν ποια είναι πιο συγκλονιστική, η Ανθρωπος (για να θυμηθούμε και τη Ζωή Καρέλη) ή η θεατρική συγγραφέας, θα δυσκολευόμουν πολύ να απαντήσω. Η Λούλα Αναγνωστάκη είναι, βλέπετε, μια πολύ σημαντική προσωπικότητα αλλά και εξίσου σημαντική συγγραφέας. Είναι από τα λίγα πρόσωπα που έχω γνωρίσει και νοσταλγώ, τώρα που δεν τη βλέπω πια. Την έχω συναντήσει λίγες φορές κι ωστόσο η σκέψη της κατοικεί μέσα μου.
Η γοητευτική παρουσία της Λούλας Αναγνωστάκη, το υπερβατικό που κυριαρχεί στο έργο της, το αέρινο (και ταυτοχρόνως τόσο στέρεο), που χαρακτηρίζει τη σκέψη της, είναι χαρίσματα που σφραγίζουν όποιον τη γνωρίζει. Αποκομίζεις τόσα πολλά από την αφαιρετικότητά της, ώστε να θεωρείς πως έχεις μια πλήρη εικόνα εν τη απουσία της- την ηθελημένη της απουσία.
Ωσεί παρούσα όπως και ωσεί απούσα, η Λούλα Αναγνωστάκη, ανήκει στα πρωταγωνιστικά πρόσωπα του θεάτρου και της διανόησής μας. Σε καιρούς που οι πνευματικοί ταγοί εκλείπουν, εκείνη δια της ισχυρής όσο και διακριτικής της παρουσίας, κυρίως όμως δια της σιωπής της, ορίζεται και καθορίζεται ως ένα από τα φωτεινότερα πνεύματα της Ελλάδας του 20ού αιώνα.
Οσα είπε τα τελευταία χρόνια στις σπάνιες, είναι η αλήθεια, επαφές της με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (και πώς να ενδώσει στις φωνές τους, τέτοια που έχουν γίνει…) περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Ο ήχος της ζωής» που κυκλοφόρησε κοντά στις γιορτές. Εχει κρατήσει έναν περίοπτο ρόλο στο «ράφι με τις τύψεις» καθώς δεν τολμώ τόσον καιρό να μιλήσω για την έκδοση αυτή, αφού θα πρέπει να μιλήσω και για την συγγραφέα, πράγμα που μου είναι εξαιρετικά δύσκολο, καθώς από την αρχή γνωρίζω πως θα την προδώσω. Θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί και «Ο ήχος της σιωπής» αφού η Σιωπή, η μετά λόγου γνώσεως, αυτή που τα περιγράφει και τα ξετυλίγει όλα, κυριαρχεί. Ανάσα βαθύτατου στοχασμού και φρέσκου, καθαρού αέρα, σε μια χώρα και μια κοινωνία που τα έχει όλα ξεχάσει, όλα διαγράψει, όλα μικρύνει και θαμπώσει. Η αδελφή του Μανώλη Αναγνωστάκη, η σύζυγος του Γιώργου Χειμωνά, η μητέρα του Θανάση Χειμωνά, αποστάζει εμπειρίες και σκέψεις που μας προσφέρονται σαν Θεία Κοινωνία. Στιγμές διαμαντένιες σε ένα μπλουζ αιωνιότητας.
Λούλας Αναγνωστάκη, «Ο ήχος της ζωής», εκδόσεις Καστανιώτης.
10 σχόλια:
Δυστυχώς δε γνωρίζω τίποτα για αυτη τη γυναίκα πέρα από το ονομά της. Μια καλή ευκαιρία να μάθω μερικά πράγματα.
Θα ανταμειφθείς πλουσιοπάροχα. Αν και δύσκολα θα βρεις κείμενα γι' αυτήν. Εψαξα χθες το διαδίκτυο και έχει ελαχιστότατα πράγματα. Κρίμα.
Nomizo oti o logotexnhs den xriazete na kanei dimosies paremvaseis... h megaliterh einai to ergo tu. Bravo s'autous pu ypiretun th texnh tus ke parallila siopun...
ΑΧ! εαρινή μου συμφωνία με τα ωραία σου! Δως μου άλλη μια ζωή να ζήσω, να τα προλάβω όλα!
Φιλιά πολλά! Καλό τριήμερο!
Διάβασα χτες το ποστ σου. Σήμερα αγόρασα τον "Ηχο της ζωής".
Σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να διαβάσω όσα διάβασα σε αυτό το μικρό σε μέγεθος αλλά μεγάλο σε περιεχόμενο βιβλίο.
Και πόσο αληθινό είναι το ποστ σου.
Να είσαι καλά!
Μη χειρότερα, κι όμως, μερικές φορές κι αυτό χρειάζεται. Ιδίως αν έχει μεγάλο ειδικό βάρος.
Κατερίνα, όσες ζωές και αν είχαμε, φοβάμαι ότι δεν θα μας έφταναν.
Αlzap, γι' αυτο και μόνο, αξίζει το μπλογκ. Σε ευχαριστώ.
Καλημέρα Ε.Σ.,
έχω ένα μήνυμα για σένα στο τελευταίο πόστ μου
φιλιά
Έχεις mail
Σε διαβαζω παντα ,και παντα εχεις κατι να πεις για οτι θαυμαζω κι αγαπω
Ange- ta, σε ικανοποίησα;
Χάρυβδη, χαίρομαι τόσο που έχουμε κοινές συνισταμένες! (αν εξαιρέσεις ότι εγώ ήμουν στην ΚΝΕ!)
Δημοσίευση σχολίου