Και πώς να μη ντρέπεται;
Το μόνο που με κάνει να συγκινούμαι ακόμη (μέχρι δακρύων μάλιστα) είναι οι άγουρες, ασυντόνιστες, παιδικές φωνές που φτύνουν στα μούτρα των υπαίτιων το σύνθημα: Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι. Το μόνο που με κάνει να ελπίζω είναι ότι τα παιδιά βγήκαν στους δρόμους. Είναι ότι αρθρώνουν τον δικό τους Λόγο, στέλνοντας ανοιχτή επιστολή στους βουλευτές, όπως το 6ο Λύκειο Καλλιθέας. Αλλά και πάλι φοβάμαι ότι όλα έχουν χαθεί, ή, χάνονται...
Αν ζούσε ο Γιάννης Ρίτσος θα ψιθύριζε τους στίχους του από τον Επιτάφιο: Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου... Στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που αύριο θα αποχαιρετήσουμε για πάντα, το χειρόγραφο του ποιητή:
6 σχόλια:
Δεν έχω λόγια, Εαρινή μου.....
Μετά συζητάμε για το παιδί μέσα σου! (γι' αυτό σ' αγαπάω!) (και χαίρομαι που μου επιτρέπεις να σ' αγαπάω!)
Το πρωί, στο σχολείο, οι κουβέντες των παιδιών συναντούσαν τοίχους.
Τι να κάνουμε, κύριε; - λες κι είχα το μαγικό ραβδάκι να μετατρέψω τα σκοτάδια.
Χιιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη τους..
Νιώθουν να καίγονται, όμως..Κι ένας λόγος παραμυθίας μόνο δεν μπορεί να σβήσει τη φωτιά που αφήνει στάχτες στο διάβα της.
(Εν θερμώ. Αδυνατώ να σκεφτώ οργανωμένα και παραγωγικά. )
Live your myth in Greece...
...wonderful Greece!!! :)
Σιγή
Συμφωνώ σε ότι γράψατε..
Πένθος, θλίψη..
Δημοσίευση σχολίου