Παρασκευή, Νοεμβρίου 21, 2008

Επί ασπαλάθων- και πράσινα άλογα;

Τα τελευταία χρόνια τείνω να παγιώσω την άποψη πως πολλά από εκείνα που θεωρούμε τυχαία στη ζωή, δεν είναι. Σας έχω ξαναπεί ότι ποιητής της ζωής μου είναι ο Σεφέρης, δεν έτυχε όμως να σας μιλήσω για τον «κεραυνοβόλο έρωτα» που με κατέλαβε μόλις διάβασα την ποίησή του, εκεί κάπου στα 15- 16 μου. Και τον Ρίτσο τον αγάπησα βαθιά με την πρώτη ανάγνωση, δεν το κρύβω, αλλά ο Σεφέρης ήταν πάντοτε κάτι διαφορετικό.
Χρόνια μετά (δεκαετίες δηλαδή) που έχω συνειδητοποιήσει την κοινή μικρασιάτικη καταγωγή μας, κατανοώ πολλά και μελετώ ακόμη περισσότερα. Τολμώ να πω, λοιπόν, ότι γνωρίζω το έργο του, το οποίο με απασχολεί περίπου 35 χρόνια.
Ο Ανδρόνικος έκανε στο σχολείο το γνωστό ποίημα «Επί Ασπαλάθων». Κλήθηκα λοιπόν από την αδελφή μου να του πω μερικά ενισχυτικά στοιχεία, επειδή έδινε διαγώνισμα. Παραθέτω το ποίημα πρώτα:

«Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...

Γαλήνη.
- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια·
τ' όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"Τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.»

31 του Μάρτη 1971


Ο φίλος μου Νίκος Σαραντάκος γράφει: «Είναι το τελευταίο ποίημα του Σεφέρη και δημοσιεύτηκε στο Βήμα (23.9.71) τρεις μέρες μετά το θάνατό του στην περίοδο της δικτατορίας. Το ποίημα βασίζεται σε μια περικοπή του Πλάτωνα (Πολιτεία 614 κ.ε.) που αναφέρεται στη μεταθανάτια τιμωρία των αδίκων και ιδιαίτερα του Αρδιαίου. Ο Αρδιαίος, τύραννος σε μια πόλη, είχε σκοτώσει τον πατέρα του και τον μεγαλύτερο του αδερφό του. Γι' αυτό και η τιμωρία του, καθώς και των άλλων τυράννων, στον άλλο κόσμο στάθηκε φοβερή. Όταν εξέτισαν την καθιερωμένη ποινή που επιβαλλόταν στους αδίκους και ετοιμαζόταν να βγουν στο φως, το στόμιο δεν τους δεχόταν αλλά έβγαζε ένα μουγκρητό. "Την ίδια ώρα άντρες άγριοι και όλο φωτιά που βρισκόταν εκεί και ήξεραν τι σημαίνει αυτό το μουγκρητό, τον Αρδιαίο και μερικούς άλλους αφού τους έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και το κεφάλι, αφού τους έριξαν κάτω και τους έγδαραν, άρχισαν να τους σέρνουν έξω από το δρόμο και να τους ξεσκίζουν επάνω στ' ασπαλάθια και σε όλους όσοι περνούσαν από εκεί εξηγούσαν τις αιτίες που τα παθαίνουν αυτά και έλεγαν πως τους πηγαίνουν να τους ρίξουν στα Τάρταρα". (Πλ. Πολιτεία 616).»
Αναθυμούμενη αυτό το υπόβαθρο του ποιήματος, θυμήθηκα και την περίφημη δήλωση του ποιητή κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Τα πρώτα χρόνια, είχε επιλέξει τη σιωπή και την άρνηση να δημοσιεύσει δουλειά του στην Ελλάδα. Στις 28 Μαρτίου του 1969, ενάμιση πριν από τον θάνατο του, αποφασίζει να μιλήσει για πρώτη φορά δημόσια και να καταγγείλει τη Δικτατορία. Η δήλωση του στο BBC έκανε τεράστια αίσθηση στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έδωσε δύναμη και ελπίδα στο αντιδικτατορικό κίνημα:
«Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω. Αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας. Έτσι, από τα χρόνια εκείνα, ως τώρα τελευταία, έπαψα κατά κανόνα να αγγίζω τέτοια θέματα. εξάλλου τα όσα δημοσίεψα ως τις αρχές του 1967 και η κατοπινή στάση μου - δεν έχω δημοσιέψει τίποτα στην Ελλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία - έδειχναν, μου φαίνεται, αρκετά καθαρά τη σκέψη μου.
Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά, το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, να τι θα έλεγα:
Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους.
Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνον γι' αυτό τον κίνδυνο. Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. `Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.
Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.»

Ακούστε τη δήλωση εδώ στα Παραθέματα Λόγου.
Διαβάστε περισσότερα για εκείνον στο Ανεμολόγιο
Ο Ανδρόνικος μού είπε πως οι εργασίες που τους έχουν βάλει στο Λύκειο δεν σχετίζονται με τέτοια στοιχεία, αλλά αφορούν μονάχα σε ποιητικούς τρόπους, λέξεις, και άλλα τέτοια. Είμαι μάλλον από τους τελευταίους που θα αντιμετωπίσω ένα ποιητικό έργο με πολιτικά κριτήρια, επειδή πολλά έχουν δει τα μάτια μου ως προς τέτοιες συμπεριφορές και ξέρω τα αποτελέσματά τους. Ωστόσο, ένα τέτοιο ποίημα, με τόσο σημαντικές πολιτικές (δημοκρατικές δηλαδή, για να μην παρεξηγηθώ) αναφορές, δεν θα έπρεπε να διδαχθεί και ανάλογα; Διδάσκεται λοιπόν το Ολον, αυτό που κάνει τον χρήσιμο πολίτη, ή…

Τι λέτε παιδιά από το 6ο λύκειο Καλλιθέας που έχετε ασχοληθεί με τον Σεφέρη στο μπλογκ σας; Εχω άδικο;

Κι εσείς αγαπημένα (και βραβευμένα, για να μην ξεχνιόμαστε) παιδιά της Χουακίνα, έχετε άποψη;
Τέλος, μικρή μου Amazone, εσύ τι νομίζεις;

20 σχόλια:

Εαρινή Συμφωνία είπε...

- τι σας ρώτησαν Ανδρόνικε;
-γιατί γράφει πλέρωνε τα κρίματά του
-γιατί;
-επειδή έτσι υποδηλώνεται ο λαός, η έκφραση είναι λαϊκή
-σκέφτομαι μήπως επειδή ήταν μικρασιάτης και χρησιμοποιούσε κάποιες λέξεις αλλιώς.
-δεν το αποκλείω, αλλά δεν μας το είπαν...
Δεν τους είπαν ότι η γλώσσα του Σεφέρη είναι ιδιωματική. Μα μονάχα τη Δήλωση να είχαν διαβάσει, θα το είχαν αντιληφθεί.
Τα άλλα που τον ρώτησαν τα αφήνω

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Γεια σου, Εαρινή,
Πόση συγκίνηση, όσες φορές κι αν διαβάζεις τη Δήλωση, το επί ασπαλάθων, όσες φορές νιώθεις την πάλη της καθαρότητας με το ευτελές.
Δε θα σου απαντήσω ως παιδί του
6ου Λυκείου. Περισσότερο ως διδάσκων της λογοτεχνίας
( Φαντάζεσαι πόσο δε μ'αρέσει ούτε καν η έκφραση "διδάσκων", όταν μιλάμε για λογοτεχνία..)
Δεν ξέρω. Νομίζω πως θα αδικούσαμε πολλούς ανθρώπους που μιλώντας στα "παδιά" τους, στην τάξη, για όλα αυτά αισθάνονται αληθινό δέος. Και, για να μιλήσεις για όλα αυτά, δεν μπορείς να τα αποκόψεις από την πολιτική τους ( με την ευρεία έννοια) ταυτότητα.
Τα συγκεκριμένα κείμενα που αναφέρεις ( Ποίημα, Πολιτεία, Δήλωση ) είναι ιδανικά για να αναπτυχθεί ένας γόνιμος προβληματισμός για τη δημοκρατία, την ελευθερία, τους αγώνες του ανθρώπου. Ακόμα και σε επιμέρους ζητήματα που αναφύονται ( Π.χ, από τη φράση:
" Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά, το χρέος να πω...") Χρέος να πούμε, να αντιδράσουμε, να καταγγείλουμε, να αντισταθούμε, χρέος που επιτακτικά μας ζητάει να ενεργήσουμε.

Διδάσκοντας ποίηση, βέβαια, δεν μπορείς να αγνοήσεις και τις λογοτεχνικές συνιστώσες του κειμένου. Όπου, όμως, όταν, χρειάζεται. Είναι σα να μαθαίνεις σε κάποιον να ανοίγει το παράθυρο στην ομορφιά. Η οποία είναι έξω, στην Ιδέα και στην ένταση με την οποία η ψυχή τη ζεσταίνει.

Δεν μπορώ να δαιμονοποιώ. Στα σχολεία και στη διδασκαλία του Σεφέρη, π.χ, συμβαίνει ό,τι παντού: Τυχαίνει να συναντάμε εμπνευσμένους και ευαίσθητους ανθρώπους, που στους μαθητές τους μαζί με το βιβλίο ανοίγουν και το κουτί με τους θησαυρούς. Και τυχαίνει να συναντάμε στυγνούς δολοφόνους που εκτελούν ταυτοχρόνως ποιητές και ευαίσθητες νεανικές ψυχές.
Και, βέβαια, νομίζω σε καμία περίοδο της ιστορίας τα ποσοστά σ'αυτές τις κατηγορίες δεν ήταν 50 -50...

( Απολαυστική η ανάρτησή σου...)

Κατερίνα Δε.Στα.Πα. είπε...

Νομίζω πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία! εαρινάκι μου!
Νομίζω πως πρέπει να τελειώσω γρήγορα με τα δικά μου, για να μπορώ να σε παρακολουθώ, γιατί επανήλθες δριμύτερη!
Νομίζω πως είσαι η καλύτερη δασκάλα κι από σένα μαθαίνω πολλά!
Νομίζω πως σ' αγαπάω πολύ!
Νομίζω πως ξημέρωσε, πάλι!
Φιλάκια!
Νομίζω πως ο λαός... της εποχής μας κοιμάται πολιτικά... όλο το 24ωρο! Αυτό νομίζω, αλλά κάποτε... ίσως "ξυπνήσουμε" κι εμείς και μιλήσουμε!

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Διονύση μου, θα ήμουν τόσο, μα τόσο ήσυχη αν οι δάσκαλοι ήταν σαν εσένα, με την αγάπη, τη μακροθυμία, τη γνώση και τη σοφία σου. Ετσι ακριβώς το σκέφτομαι κι εγώ, όπως τα λες, άλλο αν εσύ τα έγραψες τόσο αναλυτικά, τόσο σοβαρά και τόσο ωραία.
Κατερινάκι, καλημέρα. Ολα καλα, αγαπημένο κορίτσι;

Unknown είπε...

δια΄βασα και το σχόλιο του μάνεση και ήταν σα βάλσαμο...
όταν ήμουνα πρώτη ή δευτέρα γυμνασίου, η αγαπημένη μου θειά μου έδωσε το αστρονομικό ποσο του πενηντάρικου, κι έσπευσα να αγοράσω τα άπαντα του σεφέρη, και για να μη μου χαλάσουν, τα 'έντυσα' με μια πλαστική σακκούλα από αυτές τις ριγέ που κυκλοφορούσαν τότε, κι έχω ακόμη έτσι αυτό το ευαγγέλιο, ντυμένο στην πλαστική σακουλίτσα του να κάθεται στο κεφάλι μου μέσα.
'πάμε στο σπίτι ν'ανάψουμε το φώς', έμαθαν το στίχο όλοι. εκεί πέρα οι βέλγοι που βρέθηκα να πηγαίνω σχολείο, έμαθαν το σεφέρη με τις μεταφράσεις του λεμπέσκ και δε θυμάμαι ποιων άλλων
το μοναδικό σεφέρη, και τον κάθε σεφέρη, έχουν μερικές φορές στα σχολεία τη διάθεση της κοινής διαπόμπευσης: διάβαζα το συνταρακτικό ποστ της μενηεκ για τους φυλακισμένους κι αναφέρομαι εδώ σ'αυτό: είναι σαν να παίρνουν τον κάθε σεφέρη, να τον ακουμπάνε στο κρεβάτι του προκρούστη που λέγεται 'ασυνείδητη διδασκαλία' και να του κόβουν τα πόδια, τα μαλλιά...
να μαθαίνουν τεθλασμένη ποίηση στα παιδάκια,
να βγάζουν απολυμασμένους πολίτες, χωρίς ασθένεια καμιά.
το σθένος της κραυγής να μην έχει πέραση σε καμιά διαδικασία δημιουργίας. να εξετάζουν το ποίημα σαν να κάνουν νεκροψία. όπως να βάζουν κάτω τον ευρυπίδη και να του αλλάζουν τον αδόξαστο με παλιά συντακτικά κι άλλα βασανιστήρια...
να αρνούνται ότι η ομορφιά βγάζει αλήθεια κι ότι η αλήθεια βγάζει ομορφιά.
να κόβουν το νόμισμα στα δυο ώστε καμιά πλευρά του να μην αξίζει...
φυσικά δεν είναι όλοι έτσι.
μα και σχολισασμένοι όχι μέσα σε σχολεία, αλλά σε κάτι κουτάκια που λέγονται βιβλία, πολλοί ποιητές κείνται διαμελισμένοι, κακοφορμισμένοι, άτυχοι, γιατί τους περιέλαβε 'επιστήμων' κι όχι άνθρωπος που να έχει μάτια.
σόρρυ για τις βλακείες μου.
απολογούμαι κι εγώ σα μαθήτρια και σαν καθηγήτρια
στο όνομα του πιο κορυφαίου των ποιητών που με έθρεψαν...

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Οι δικές μου είναι μικρότερες, οπότε δεν ξέρω να σου πω -αλλά σ' ευχαριστώ που με θυμήθηκες και να είσαι καλά!

ν.σ.

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Νίκο μου, σε άφησα παιδόπουλο (που λέει ο λόγος) και σε βρίσκω με κόρες; Τέλειο! Και βέβαια σε θυμάμαι και σε «επισκέπτομαι». Φιλίες από τα καλύτερά μας χρόνια είναι αυτές.

Εαρινή Συμφωνία είπε...

- abttha δηλαδή, εξαιρετικό το σχόλιό σου. Ευχαριστώ για τη συμμετοχή στον προβληματισμό.

Antoine είπε...

Αγαπητή Αγγελική,

Δίνεις μια καλή ευκαιρία να συζητηθούν οι στόχοι του σημερινού συστήματος εκπαίδευσης.

Αναμφίβολα, το σύγχρονο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα χαρακτηρίζεται από μια αχαλίνωτη τεχνοκρατία. Καλλιεργεί σε ελάχιστο βαθμό το πνεύμα των μαθητών και προωθεί μια στείρα γενικευμένη γνώση, η οποία ομολογουμένως λαμβάνει τη μορφή μιας ανούσιας αποστήθισης. Δεν οξύνει το νου των μαθητών και ως συνέπεια εμφανίζεται η έλλειψη κριτικής ικανότητας στους νέους.

Η νεοελληνική λογοτεχνία ως μάθημα στα σχολεία πάσχει. Τα παιδιά δε διαβάζουν το κείμενο, απλώς το αναλύουν. Όμως, η δική μου προσωπική εμπειρία υποβάθμισης μαθήματος δεν παρουσιάστηκε στα "κείμενα", αλλά στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Δε γίναμε ποτέ κοινωνοί των μηνυμάτων του έργου, αλλά προσηλωθήκαμε στη γραμματική και συνατκτική ανάλυση του έργου.

Ωστόσο, ποιος είναι ο ρόλος του καθηγητή; Να υπακούει τυφλά στις εμφανώς πάσχουσες οδηγίες του υπουργείου ή να φροντίζει την πνευματική επιμέλεια των μαθητών του παρέχοντας επιπλέον εκπαιδευτικό υλικό; Η λογική μου λέει το δεύτερο. Αν η ανώτατη αρχή δεν ενδιαφέρεται για ουσιαστική παιδεία των πολιτών της, τότε οι ίδιοι οι πολίτες οφείλουν να αντιστρέψουν την κατάσταση. Η προσωπική παρέμβαση -η πάντα ανθρωπιστική, που προσβλέπει στην πνευματική εξύψωση των παιδιών- από τον καθηγητή δεν είναι λοιπόν ήσσονος σημασίας. Είναι καταλυτική στη διάπλαση της ολοκληρωμένης προσωπικότητας των παιδιών.

Υπάρχουν καλοί καθηγητές. Και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.

Λίλα Τζέτζου είπε...

Και για να ενισχύσουμε την εικόνα του «πολιτικού» Σεφέρη , ένα αγαπημένο ποίημά του (απόσπασμα) :ΟΙ ΓΑΤΕΣ Τ΄ ΑΪ ΝΙΚΟΛΑ
......
«Παράξενο», ξανάειπε ο καπετάνιος.
«Τούτη η καμπάνα ―μέρα που είναι―
μου θύμισε την άλλη εκείνη, τη μοναστηρίσια.
Διηγότανε την ιστορία ένας καλόγερος
ένας μισότρελος, ένας ονειροπόλος.

»Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας,
―σαράντα χρόνια αναβροχιά―
ρημάχτηκε όλο το νησί•
πέθαινε ο κόσμος και γεννιούνταν φίδια.
Μιλιούνια φίδια τούτο τ’ ακρωτήρι,
χοντρά σαν το ποδάρι ανθρώπου
και φαρμακερά.
Το μοναστήρι τ’ Αϊ-Νικόλα τό ειχαν τότε
Αγιοβασιλείτες καλογέροι
κι ούτε μπορούσαν να δουλέψουν τα χωράφια
κι ούτε να βγάλουν τα κοπάδια στη βοσκή•
τους έσωσαν οι γάτες που αναθρέφαν.
Την κάθε αυγή χτυπούσε μια καμπάνα
και ξεκινούσαν τσούρμο για τη μάχη.
Όλη μέρα χτυπιούνταν ώς την ώρα
που σήμαιναν το βραδινό ταγίνι.
Απόδειπνα πάλι η καμπάνα
και βγαίναν για τον πόλεμο της νύχτας.
Ήτανε θαύμα να τις βλέπεις, λένε,
άλλη κουτσή, κι άλλη στραβή, την άλλη
χωρίς μύτη, χωρίς αυτί, προβιά κουρέλι.
Έτσι με τέσσερεις καμπάνες την ημέρα
πέρασαν μήνες, χρόνια, καιροί κι άλλοι καιροί.
Άγρια πεισματικές και πάντα λαβωμένες
ξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλος
χαθήκανε• δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι.
Ωσάν καράβι καταποντισμένο
τίποτε δεν αφήσαν στον αφρό
μήτε νιαούρισμα, μήτε καμπάνα.
Γραμμή!
Τι να σου κάνουν οι ταλαίπωρες
παλεύοντας και πίνοντας μέρα και νύχτα
το αίμα το φαρμακερό των ερπετών.
Αιώνες φαρμάκι• γενιές φαρμάκι».
«Γραμμή!» αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης.

Τετάρτη, 5 Φεβρουαρίου 1969

Ολόκληρο το ποίημα , εδώ: http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=508&author_id=44

Κατερίνα Δε.Στα.Πα. είπε...

Εαρινάκι μου, πολύ καλύτερα!
Θα τα πούμε!
Φιλάκια!

Ανώνυμος είπε...

Ευγε για τη δουλειά σου!!!
Καλό μήνα!

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Πράγματι υπάρχουν καθηγητές που τους αξίζουν συγχαρητήρια, Αντώνη μου. Πώς πάει η ιατρική; Η Θεσσαλονίκη; Η παρέα;
Λίλα ΤΖέτζου, ευχαριστώ και για την επίσκεψη και για την καίρια συμπλήρωση.
Κυκλάμινο, εσύ έρχεσαι και ξαναέρχεσαι κι εγώ, το τέρας, δεν πρόλαβα ούτε χρόνια πολλά να σου πω. Ευτυχώς που οι γιορτές κρατάνε σαράντα μέρες, αν και αυτό δε με σώζει...
Ν. Ago καλό μήνα, επίσης.

amazone είπε...

Δυστυχώς στο σχολείο μου δεν έχουμε ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον Σεφέρη.
Όμως το κείμενο με εντυπωσίασε πολύ!

Υ.Σ.Καλή επιτυχία στα παιδιά που γράφουν.

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Καλή τους επιτυχία, μικρή μου.

Antoine είπε...

Κι εγώ είχα μερικούς αξιόλογους... ήμουν τυχερός!
Αγγελική, όπως γράφω συνεχώς, έχω αρκετό διάβασμα δεδομένου ότι έχω 2 εργασίες κάθε εβδομάδα και τώρα πρέπει να στρωθώ για την εξεταστική που αρχίζει στις 19 Ιανουαρίου.
Αλλά δεν πρόκειται να χαλάσω τα πρώτα ελεύθερα Χριστούγεννα!!! Θέλω να έρθω και στα εγκαίνια του ΝΜΑ. Αν μάθεις κάτι σχετικό, ειδοποίησε με τηλεφωνικώς.
;)

Unknown είπε...

ΣΦΑΙΡΑ ΣΕ ΣΤΗΘΟΣ ΔΕΚΑΕΞΑΧΡΟΝΟΥ.

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Δυστυχώς. Ενα παιδί είναι νεκρό γιατί κανείς, μα κανείς, δεν έβαλε φραγμούς στην αστυνομία χρόνια τώρα. Και έμαθε να είναι ανεξέλεγκτη, να απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή (άσε την αξιοπρέπεια) και να μένει ατιμώρητη. Δεν βλέπεις τώρα, τι γίνεται; Προσπαθούν, αφού δεν έπιασε το περί εξοστρακισμού της σφαίρας να τον βγάλουν τρελό.
Αλλά, τι κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι; τι κάνουμε όλοι μας; Ντροπή!

odysseas είπε...

Ο Σεφέρης, ένας ποιητής τόσο πολύ βαθύς, που τις περισσότερες φορές, χρειάζεσαι πολλές γνώσεις και μόρφωση για να τον καταλάβεις.
Αλλά ακόμη και τότε που το πυκνό νόημα των ποιημάτων του, είναι δύσκολο να κατανοήσεις, υπάρχει μια βαθειά συναισθηματική φόρτιση στο έργο του για μία, άλλου τύπου, ανάγνωση.
Πολύ τακτικά στις αναγνώσεις των ποιημάτων του, μου έρχονται δάκρυα στα μάτια.

J.S. είπε...

Εκτιμώ το κείμενό σας αλλά οφείλω να σας διορθώσω.Η φράση και πράσινα άλογα δεν υφίσταται.Είναι ένα κοινό λάθος που οφείλεται στην παρανόηση του σωστού τύπου πράσσειν άλογα από το απαρέμφατο του πράττω που γράφεται καιπράσσειν και σημαίνει φυσικά πράττω(δρω) χωρίς λογική.Φιλικοί χαιρετισμοί