Δευτέρα, Μαΐου 19, 2008

Υστατο «χαίρε» στον Μήτσο Αλεξανδρόπουλο

Λίγες μέρες πριν συμπληρώσει τα 84 χρόνια του, ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, ο υπέροχος συγγραφέας και άνθρωπος, έκλεισε για πάντα τα μάτια του. Τα ξημερώματα, στο Ερρίκος Ντυνάν, ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή μετά από μακρά μάχη με τον καρκίνο, μάχη που έδωσε με γενναιότητα, υπομονή και σθένος ως το τέλος. Θα τον αποχαιρετίσουμε μεθαύριο Τετάρτη ώρα 3μμ από το Α΄ Νεκροταφείο, με μια πολιτική κηδεία- χωρίς λόγους. Όπως ακριβώς ο ίδιος, ήθελε, ων βαθύτατα πολιτικός, λιτός και ουσιαστικός σε ολόκληρο τον βίο του.
Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος είχε γεννηθεί στις 26 Μαΐου του 1924. Είχε ξεδιπλώσει από νέος το σπουδαίο ταλέντο του, το συγγραφικό, όπως και την επαναστατική του διάθεση. Σε καιρούς που συμμετοχή σε επαναστατικά κινήματα σήμαινε ακόμη και θάνατο, είχε μετάσχει στην Εθνική Αντίσταση ήδη από τα πρώτα της βήματα, το 1942, ως μέλος του ΕΑΜ Νέων.
Το 1948 πέρασε στους αντάρτες του αρχηγείου Ηπείρου. Με το ψευδώνυμο Σφυρής έστελνε χρονογραφήματα (Ριπές) στα «Καθημερινά Νέα», που έβγαζαν στο αρχηγείο οι Βασίλης Άνθης και Κώστας Τσανάκας. Στα τέλη του 1949 διέφυγε στις Ανατολικές χώρες, αρχικά στο Βουκουρέστι και από το 1956 στη Μόσχα όπου παρέμεινε έως τον επαναπατρισμό του το 1975. Το 1953 καταδικάστηκε από το στρατοδικείο Ιωαννίνων τρις εις θάνατον.
Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών ως το τελευταίο έτος και, πολιτικός πρόσφυγας πλέον, στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο της Μόσχας. Το 1957 γνωρίστηκαν στη Μόσχα με τη Σόνια Ιλίνσκαγια, δευτεροετή φοιτήτρια τότε στο κλασικό τμήμα της Φιλολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Λομονόσωφ, και το 1959 παντρεύτηκαν. Απέκτησαν ένα παιδί, την Όλγα Αλεξανδροπούλου.
«Αισθάνομαι πως γράφω συνέχεια το ίδιο βιβλίο» μού είχε πει στη μία και μοναδική συνέντευξη που μού είχε δώσει. Μάλιστα, η συνέντευξη αυτή είχε ξεκινήσει ως «έλα και αν οι ερωτήσεις με κεντρίσουν, βλέπουμε». Όχι, δεν είχε κάτι μαζί μου, ούτε με τους δημοσιογράφους. Απλώς, δεν είχε συνηθίσει στις συνεντεύξεις και ούτε ήθελε να συνηθίσει. Ηταν από τις φράσεις που μου έχουν μείνει στον νου. Κυρίως επειδή η ποικιλία του έργου, του ύφους, του τρόπου γραφής του είναι τόση και τέτοιας έκτασης, ώστε να εκπλήσσουν τα σεμνά του λόγια.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, όμως, ένα βιβλίο έγραφε όντως σε όλη τη ζωή του. Το βιβλίο της εποχής του. Μια τοιχογραφία, είτε με τα μυθιστορήματά του, είτε με τα διηγήματα, είτε με τις μελέτες του.
Στο έργο του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου αναμίχθηκαν δύο λογοτεχνικές και πολιτισμικές παραδόσεις, η ελληνική και η ρωσική. Το δημιουργικό δέσιμό του με τον ρωσικό πολιτισμό και η μεγάλη σειρά σχετικών έργων του δεν είχαν ως μόνο στόχο τη μεταβίβαση της αποκτημένης γνώσης, προέκυψαν και πορεύτηκαν μέσα στον πνευματικό αναβρασμό της εποχής σαν μια δική του ανταπόκριση, δική του πρόταση ερμηνείας, όπως το επιχειρούσε και στα άλλα του βιβλία. Το ρωσικό κεφάλαιο της δουλειάς του ολοκληρώθηκε με τη μυθιστορηματική βιογραφία του «Ο Τολστόι» (2007) και με ένα αφιέρωμα στην τραγική περίπτωση του Ρώσου ποιητή Όσιπ Μαντελστάμ – το «Όσιπ Μαντελστάμ. Στην Πετρούπολη θα σμίξουμε πάλι» (Μάρτιος 2008) είναι το τελευταίο του βιβλίο.
Τον γνώρισα με το «Μικρό όργανο για τον επαναπατρισμό» και τον αποχαιρετώ τώρα με το βιβλίο για τον Μαντελστάμ. Αυτόν τον μειλίχιο, τρυφερό, γενναιόφρονα άνθρωπο που δεν μπορώ να σκεφτώ να έρχεται σε αντίθεση με την καθοδήγηση (και ασφαλώς ήρθε πολλές φορές). Ξέρω όμως πως όταν ερχόταν, ήταν τόσο αποφασιστικός όσο και αφοσιωμένος. Αυτό που λέμε «διαμάντι». Στη ζωή και στην τέχνη. Αξίας ανεκτίμητης.
Βεβαίως έχει πάρει πολλά λογοτεχνικά βραβεία σε Ελλάδα και Σοβιετική Ενωση- Ρωσία, όπως και το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του, το 2001.
Το συνολικό έργο του πεζογράφου, δοκιμιογράφου και μεταφραστή Μήτσου Αλεξανδρόπουλου είναι πολυσχιδές, από το διήγημα ως το ταξιδιωτικό.
Δ ι η γ ή μ α τ α
Αρματωμένα χρόνια (Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις 1954), Μια πρόσφατη ιστορία (ΠΛΕ 1962), Λευκή ακτή (ΠΛΕ 1966), Φύλλα φτερά (Διογένης 1977, Πολύτυπο 1983), Η ένατη πληγή (Κέδρος 1986), Επιστροφές (Ελληνικά Γράμματα 1999)
Μ υ θ ι σ τ ο ρ ή μ α τ α
Νύχτες και αυγές (ΠΛΕ 1961-1963, Θεμέλιο 1963-1965, Κέδρος 1979, Σύγχρονη Εποχή 1987, Ελληνικά Γράμματα 2000), Σκηνές από το βίο του Μάξιμου Γραικού (Δίφρος 1976, Σύγχρονη Εποχή 1982, Ελληνικά Γράμματα 2002), Τα θαύματα έρχονται στην ώρα τους (Εκδ. Καρανάση 1976, Σύγχρονη Εποχή 1988), Μικρό όργανο για τον επαναπατρισμό (Κέδρος 1980), Αυτά που μένουν (Δελφίνι 1994, Ελληνικά Γράμματα 2000), Στο όριο (Ελληνικά Γράμματα 2003)
Β ι ο γ ρ α φ ι κ έ ς Μ υ θ ι σ τ ο ρ ί ε ς
Το ψωμί και το βιβλίο. Ο Γκόρκι (Σύγχρονη Εποχή 1980, Ελληνικά Γράμματα 2004), Περισσότερη ελευθερία. Ο Τσέχοφ (Σύγχρονη Εποχή 1981), Ο μεγάλος αμαρτωλός. Ο Ντοστογέφσκι (Κέδρος 1984), Ένας άνθρωπος μια εποχή. Ο Αλέξανδρος Γκέρτσεν (Γνώση 1989), Ο Μαγιακόφσκι. Τα εύκολα και τα δύσκολα (Ελληνικά Γράμματα 2000), Ο Τολστόι (Ελληνικά Γράμματα 2007)
Τ α ξ ι δ ι ω τ ι κ ά
Από τη Μόσχα στη Μόσχα. Ταξίδι στο Βόλγα (ΠΛΕ 1971, Εκδόσεις Καρανάση 1976), Οι Αρμένηδες. Ταξίδι στη χώρα τους και στην ιστορία τους (Κέδρος 1982)
Μ ε λ έ τ ε ς
Αντίσταση-Δημοκρατία. Επιλογή άρθρων (Κέδρος 1975), Πέντε Ρώσοι Κλασικοί (Σύγχρονη Εποχή 1975 και 1979, Ελληνικά Γράμματα 2006), Η ρωσική λογοτεχνία. Από τον 11ο αιώνα μέχρι την Επανάσταση του 1917 (Κέδρος 1978-79), Μια συνάντηση. Σεφέρης-Μακρυγιάννης (Πολύτυπο 1983), Ο βασιλιάς που πέθανε (Πολύτυπο 1990), Δαίμονες και δαιμονισμένοι. Επιστροφές στον Ντοστογέφσκι (Δελφίνι 1992), Ο Τολστόι, ο Σαίξπηρ και οι τρελοί (Δελφίνι 1996)
Μ ε τ α φ ρ ά σ ε ι ς
Εμμανουήλ Καζακέβιτς: Το γαλάζιο τετράδιο. Εχθροί (Θεμέλιο 1965, ΠΛΕ 1966, Θεμέλιο 1977), Η εκστρατεία του Ίγκορ (Κέδρος 1976, 1996), Ο Βίος του Πρωτόπαπα Αββακούμ (Κέδρος 1976, 1996), Η πολιορκία και η άλωση της Πόλης από τους Τούρκους (Κέδρος 1978, 1996), Γιούρι Ολέσα: Οι τρεις χοντροί (Κέδρος 1978), Αλέξανδρος Γκριμπογέντοφ: Συμφορά από το πολύ μυαλό (Δωδώνη 1990), Αλέξανδρος Πούσκιν: Η ντάμα Πίκα (Σύγχρονη Εποχή 1991), Μικρές τραγωδίες (Αθήνα 1991), Ο χάλκινος καβαλάρης (Δελφίνι 1995), Νικολάι Γκόγκολ: Η μύτη (Κέδρος 1994), Αντόν Τσέχοφ: Εχθροί (Κέδρος 1994), Φιόντορ Ντοστογέφσκι: Μπομπόκ (Κέδρος 1995), Αλέξανδρος Πούσκιν: Άλλη, καλύτερη, ζητώ ελευθερία… (Ποταμός 2004), Αντόν Τσέχοφ: Ανιαρή ιστορία (Ελληνικά Γράμματα 2005)

2 σχόλια:

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Όταν φεύγουν τέτοιοι άνθρωποι, αισθάνεσαι σα να χάνεται μια ολόκληρη εποχή. Τόση Ιστορία σε μια ζωή...
Ας δηλώσουμε, έστω κι από δω, την εκτίμησή μας στον άνθρωπο που υπήρξε. Ας νιώθουν οι δικοί του τη συμπάθειά μας.

κυκλάμινο είπε...

Καλό του ταξίδι, εαρινάκι μου!Να είμαστε καλά να τον θυμόμαστε και να τον διαβάζουμε! Εσύ ξέρεις καλά πως αυτοί οι Άνθρωποι, Ποτέ δεν φεύγουν!
Φιλάκια πολλά!
Χαθήκαμε, μα η αγάπη μένει!