Πηγή Καφετζοπούλου: Αιώνια 38 (μόνο) χρονών

Ετσι είχαν ξεκινήσει όλα, στις 30 Σεπτεμβρίου 2006. Η Πυθία έγραφε χρησμούς και ο Τειρεσίας έκανε μαντεψιές. Τίτλος του πρώτου ποστ, «Με τα μάτια κλειστά». Στο μπλογκ Χρησμοί, λόγοι διττοί. Το πρώτο κείμενο της Πυθίας, έλεγε:
«Με τα μάτια κλειστά βλέπω όσα σε έφεραν μπροστά μου…

Εκείνη την ανοιχτή παρτίδα, το χαμένο στοίχημα και την αποδοκιμασία, από το άτομο που η γνώμη του μέτραγε για σένα σαν πυξίδα.

Το χρόνο που μέσα σου θεωρείς χαμένο, τα πισώπλατα μαχαιρώματα και τις πληγές που σε βάζουν να λες: μισώ τους ανθρώπους! (Με μισώ, θέλω αγάπη).

Τους φόβους και τα δεκανίκια σου, ψυχή μου. Βλέπω όσα θέλω κι όσα δε θέλω να ξέρω για σένα και αναρωτιέμαι:

Τόσο ουσιαστικά που μοιάζουμε, θέλεις να πάμε ένα βήμα παραπέρα;»


Αν δεν μου είχε πει ο Kyriaz πως είναι μια επέτειος, η επέτειος γενεθλίων της Πηγής Καφετζοπούλου, δεν θα είχα ποτέ μάθει πως η Πυθία ήταν η ίδια. Κι η Ανδρομέδα επίσης. Την είχα τραγουδήσει, με τις μουσικές του Παπαζογλου και του Μάλαμα και την είχα διαβάσει, ανεξάρτητα. Δεν ταύτισα τις δύο παράλληλες ευαισθησίες. Ετσι κάνεις, μέσα στη βιασύνη της καθημερινότητας και τιμωρείσαι με το να μην ανακαλύπτεις τα πράγματα στην κορύφωσή τους...
Και τώρα γυρίζω και πάλι στις μελαγχολικές πλέον σελίδες, ρουφώντας τη δροσιά μιας νιότης που χάθηκε για πάντα. Αυτές οι ωραίες ιστορίες (τα παραμύθια της) οι υπέροχοι στίχοι της, τελείωσαν, λοιπόν; Κι εκείνη, μάς έστειλε ένα κομμάτι κατάμαυρου, βελούδινου ουρανού για να σκουπίσουμε τα δάκρυα των αποχωρισμών χωρίς να μας βλέπει κανείς- εκτός από την ίδια;
Πού πηγαίνουν, λοιπόν, οι άνθρωποι οι γεμάτοι χαρά της ζωής όταν φεύγουν από κοντά μας; Οι στρόβιλοι που τους τριγύριζαν πώς καθηλώνονται πια; Τι γίνεται η Ομορφιά που έκρυβαν μέσα τους, τι απογίνονται τα χαρίσματά τους;
Τι έχεις να απαντήσεις, άραγε, Πηγή, πουλάκι μου, σήμερα που δεν γίνεσαι 39, αλλά παραμένεις αιώνια 38 ετών; Θα μας το πεις, κάποτε;